بزرگنمايي:

آریا جوان -
غرامت 5 هزارفرانکی تاوان یک شکایت نافرجام!
٧٦٤
٠
آخرین خبر / پس‌لرزه‌های انتخابات فدراسیون جهانی شنا هنوز هم شنای ایران را تهدید می‌کند. حمایت نافرجام محسن رضوانی از پائولو بارللی ایتالیایی در حالی برای حسین المسلم غیرقابل هضم بود که حالا این اقدام نسنجیده برای فدراسیون ایران گران تمام شده؛ به خصوص این‌که شکایت رضوانی و 3 کشور دیگر از حسین‌ المسلم به دادگاه عالی ورزش(CAS) هم یک سال پیش رد شده و موضوع علاوه بر این‌که رسانه‌ای نشده، برای شنای کشورمان هزینه چند هزار فرانکی به دنبال داشته. ماجرای شکایت هم به انتخابات فدراسیون جهانی شنا برمی‌گردد؛ انتخاباتی که طی آن خولیو مگلیونه از اروگوئه و پائولو بارللی از ایتالیا در حالی برای پست ریاست با هم رقابت کردند که درنهایت مگلیونه 82 ساله برای سومین بار با 258 رای در مقابل 77 رای بارللی به عنوان رئیس معرفی شد. شکست بارللی تنها شکست یک اروپایی نبود بلکه به نوعی شکست شنای ایران هم محسوب می‌شد چراکه به گفته حسین المسلم، رضوانی به جای حمایت از طرف‌های آسیایی به سمت اروپایی‌ها چرخیده بود و همین مسئله هم باعث از دست رفتن کرسی او درکمیته مربیان فدراسیون جهانی شد. نایب رئیس فدراسیون جهانی شنا که در حاشیه دیدار شیخ‌احمد، رئیس شورای المپیک آسیا و سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان به ایران آمده بود علاوه بر این‌که با ادبیاتی خاص به رئیس فدراسیون شنای ایران کنایه زد، در تشریح ماجرای انتخابات چنین گفت: «22 سال پیش و زمانی که برای هیئت رئیسه فدراسیون جهانی شنا انتخاب شدم رضوانی یک پسربچه بود و من به او کمک کردم که ورزشکاری موفق باشد! در جریان انتخابات فدراسیون جهانی شنا برنامه این بود که 6 سهمیه برای آسیا در فدراسیون جهانی در نظر گرفته شود. من به رضوانی کمک کردم تا پستی در آسیا بگیرد حتی به او گفتم می‌تواند عضو کمیته فنی واترپلو در فینا باشد ولی متاسفانه بعد از کنگره آسیایی و در حالی که خودش هم رای داده بود و 6 کاندیدا از آسیا معرفی شدند او به سمت اروپایی‌ها چرخید و علیه آسیا اقدام کرد. این حق طبیعی اوست و ما به آن احترام می‌گذاریم اما در مقابل در انتخابات قاره آسیا از او حمایت نشد چون آسیا در جمع‌بندی خود به 6 گزینه دیگر رسیده بود. ما به رضوانی گفتیم تو جوانی و می‌توانی در کمیته اجرایی آسیا فعالیت کنی و همچنین می‌توانی عضو کمیته‌های فدراسیون جهانی باشی و بهتر است در کنار ما بمانی ولی گوش نکرد و روش خود را ادامه داد و شکست خورد چون حمایت آسیا را نداشت.» این بخش از صحبت‌های المسلم به شکست رضوانی برای عضویت در هیئت رئیسه فدراسیون جهانی برمی‌گردد؛ آنجا که طاها الکشیری و ژائو ژی‌هانگ با رای‌های بالا و اختلاف زیاد با رضوانی به عضویت هیئت رئیسه فدراسیون جهانی درآمدند تا المسلم مدعی شود 81 رای رضوانی در مقایسه با آرای الکشیری(268 رای) و ژائو ژی‌هانگ(314 رای) نشان از آن داشت که اروپا به رهبری بارللی که 104 رای داشتند هم حمایت کامل از رضوانی نکردند! داستان اما از این بخش شروع می‌شود که به گفته نایب رئیس فدراسیون جهانی(فینا)، بعد از انتخابات فینا، موضوع برای همه تمام شد اما برای رضوانی نه. المسلم در زمان حضورش در ایران و در حضور رسانه‌های داخلی در توضیح ماجرا چنین گفته بود: «رضوانی علیه من و فینا در دادگاه بین‌المللی CAS پرونده تشکیل داد. او درخواست کرد انتخاباتی که من در آن انتخاب شدم کنسل شود و اعتراض او به این است که چرا فینا مرا پذیرفته است. او مدعی شده رایی که کویت به من داده درست نیست چون خودم کویتی هستم. رضوانی در دادگاه کاس گفته من ایرانی‌ام و می‌خواهم از ورزش ایران دفاع کنم ولی قاضی به او گفت فایلی علیه المسلم درست کرده‌ای اما او خود را مدعی حمایت از ورزش ایران معرفی کرد.» منظور المسلم از مطرح کردن این حرف‌ها این است که شکایت رضوانی از او یک شکایت خصوصی است و نه شکایتی از سوی فدراسیون ملی یک کشور. اشاره او به فایل هم به این برمی‌گردد که 3 روز قبل از کنگره عمومی، فایل صوتی از المسلم رو می‌شود که طی آن او به اسپانسر گفته بود که 10 درصد مبلغ قرارداد را به حساب ما واریز کنید و به اذعان المسلم منظور از ما، شورای المپیک آسیا بوده. هرچند که منتقدان المسلم این فایل را نشانی از فساد مالی او قلمداد کردند اما موضوع اصلی شکایت از المسلم به دادگاه کاس به شیوه حضور او در انتخابات برمی‌گشت چراکه شاکیان مدعی بودند از آنجا که المسلم از سوی فدراسیون کویت برای حضور در انتخابات معرفی نشده، نمی‌‌توانسته در انتخابات شرکت کند. حال آن‌که پیش از ورود او به انتخابات از اعضا رای‌گیری به عمل آمده بود و در جریان این رای‌گیری المسلم توانست با رای بسیار بالا اعتماد اعضا را برای حضور در انتخابات جلب کند. با مشخص شدن این مسائل، مسئولان رده بالای ورزش ایران معتقد بودند باید شکایت از المسلم پس گرفته شود اما گویا مسئولان شنای کشور اطمینان داشتند که در این پرونده پیروز می‌شوند که درنهایت اینطور نشد. هرچند که در پروسه شکایت از حسین المسلم، رضوانی تنها نبود و نمایندگان شنای کویت، لوکزامبورگ و مالت هم در این شکایت سهیم بودند اما حالا که دادگاه عالی ورزش(CAS) این شکایت را رد کرده، شاکیان یعنی ایران، کویت، لوکزامبورگ و مالت باید جمعا دست‌کم چیزی معادل 5 هزار فرانک سوئیس(2 هزار و 500 فرانک به شخص المسلم و 2 هزار و 500 فرانک نیز به فدراسیون جهانی) هزینه بپردازند؛ ضمن این‌که هزینه‌های دادرسی و استخدام وکیل هم مشخص نیست. از طرفی رای CAS در تاریخ 19 جولای 2018 از سوی دادگاه عالی ورزش اعلام شده و غیرقابل تجدید نظر است. حال سوال این است که چرا با گذشت چیزی حدود یک سال از صدور رای، این رای رسانه‌ای نشده؟ هزینه دادرسی، هزینه جرائمی که فینا برای شاکیان در نظر گرفته و نیز هزینه رفت و آمد مسئولان ایرانی به سوئیس آن هم بابت یک شکایت شخصی از چه منابعی پرداخت شده؟ سوال دیگر این‌که چرا آن زمان که از مسئولان شنای ایران خواسته شد شکایت خود را پس بگیرند، این کار صورت نگرفت تا حالا این شکست باعث شود که خدای نکرده در سطح دیپلماسی بین‌المللی ورزشی برای کشورمان مشکل ایجاد شود؟ و اساسا این‌که چرا مسئولان رده بالای ورزش کشور در قبال این اتفاق هزینه‌بر سکوت کرده‌اند؟!