بزرگنمايي:

آریا جوان - یافته‌های جدید دانشمندان نشان می‌دهد نوعی درد مزمن گوش، موسوم به گوش مو‌ج‌سواران (خار استخوانی)، در بین نئاندرتال‌ها بسیار شایع بوده است.

افرادی که ساکنان نواحی مرتفع و بسیار سرد هستند یا اینکه دائما با آب‌های سرد سروکار دارند، به وضعیت خاصی دچار می‌شوند. در این افراد، خارهای کوچک استخوانی به‌صورت غیرطبیعی در مجراهای گوش رشد می‌کند که می‌تواند ناشی از تغییر گوش داخلی در دمای سرد باشد. این درد مزمن در موج‌سواران زیاد دیده می‌شود؛ به همین دلیل، به گوشِ‌موج‌سواران (Surfer"s Ear) مشهور است؛ اگرچه شرایط مذکور در غواصان و شناگران و کایاک‌سواران نیز شایع است. براساس بررسی‌ها روی استخوان‌های باستانی، اجداد و خویشاوندان نزدیک ما ازجمله انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها نیز مستعد ابتلا به این درد مزمن بودند. اگرچه این دردهای مزمن امروزه به‌نام اگزوستوز (Exostose) یا خار استخوانی شناخته می‌شوند، پژوهش‌های زیادی درباره‌ی شیوع و نحوه‌ی ابتلا به آن انجام نشده است. حال براساس پژوهش جدیدی، به‌نظر می‌رسد نئاندرتال‌ها بیش از هر گروه دیگری از انسان‌های باستانی مستعد ابتلا به این درد مزمن بودند و ازآنجادر عصر پارینه‌سنگی تخته‌های موج‌سواری وجود نداشت، قاعدتا نئاندرتال ها به‌دلیل افراط در موج‌سواری نباید دچار این مشکل خاص شده باشند.
مقایسه‌ی اگزوستوز مجرای خارجی گوش در انسان‌های مدرن اولیه (بالا) و نئاندرتال‌ها (پایین) این بدان معنی است که آن‌ها احتمالا کارهای دیگری در آب‌های سرد انجام می‌دادند. یکی از احتمال‌ها می‌تواند استفاده از منابع غذایی آب‌زی، حتی ماهی‌گیری باشد. تا همین اواخر، براساس میزان هماهنگی لازم و هوشمندی که از نئاندرتال‌ها می‌دانستیم، ماهی‌گیری از عهده این انسان‌های باستانی برنمی‌آمد. اریک ترینکاس ، دیرینه‌انسان‌شناس از دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوئیس، به خبرگزاری فرانسه گفت: یافته‌های جدید بحث‌ها و اطلاعاتی پیش می‌کشد تا سطح انطباق‌‌پذیری و انعطاف‌پذیری و توانایی‌ای را در بین نئاندرتال‌ها نشان دهد که برخی از همکاران ما در این حوزه منکر آن هستند. اریک ترینکاس و همکارانش، سباستین ویلوت و ماتیلد سامسل ، از دانشگاه بوردو در فرانسه، جمجمه‌ی 77 انسان باستانی را بررسی کردند که مجرای گوششان به‌خوبی حفظ شده بود. از این جمجمه‌ها، 23 مورد متعلق به نئاندرتال‌ها بودند و قدمتی بین 100 هزار تا 40 هزار سال و حدود نیمی از آن‌ها علائمی از اگزوستوز خفیف تا شدید داشتند. این میزان تقریبا دوبرابر میزان ابتلای دیگر گروه‌های انسان‌تبار بررسی‌شده در این پژوهش بود. باوجوداین، در فرضیه‌ی ماهی‌گیری چند مسئله‌ی اساسی وجود دارد: 1. مکان‌هایی که جمجمه‌ها در آن کشف شدند، با منابع آبی و آب‌و‌هوای سرد هم‌خوانی نداشتند؛ 2. تجزیه‌و‌تحلیل ایزوتوپ بقایای نئاندرتال‌ها ازجمله دو جمجمه‌ی دارای شرایط اگزوستوز، نشان داد این عموزاده‌های باستانی ماهی‌های آب‌شیرین زیادی نمی‌خوردند. شیوع اگزوستوز مجرای گوش خارجی در نئاندرتال‌ها نیز بیش‌از‌حدی است که امروز در انسان‌های کنونی می‌بینیم. درواقع، این شرایط تنها در آن دسته از افرادی به‌وجود می‌آید که گوش‌هایشان دائما درمعرض هوا یا آب سرد قرار می‌گیرد. بنابراین، احتمال دیگر این است که نئاندرتال‌ها ازلحاظ ژنتیکی برای رشد غیرطبیعی استخوان در گوش خود مستعد بودند. مقاله‌های مرتبط:
درمان التهاب مغز می‌تواند موجب توقف وزوز گوش شود9 حقیقت جالب و باورنکردنی در مورد نئاندرتال‌ها
پژوهشگران هنوز مطمئن نیستند دلیل ژنتیکی برای این بیماری وجود داشته باشد؛ اگرچه پژوهشی که در سال 1998 انجام گرفت، نتایج متفاوتی نشان داد. در این پژوهش، پژوهشگران بیش از هزار جمجمه را بررسی کردند که به هفت‌هزار ق‌م تا قرن پانزدهم متعلق بودند. پژوهشگران دریافتند 30 درصد جمجمه‌های کشف‌شده در نواحی ساحلی دچار اگزوستوز هستند؛ اما جمجمه‌های مربوط به انسان‌های ساکن نواحی مرتفع چنین مشکلی نداشتند. پژوهشگران اعلام کردند دلیل احتمالی شرایط خاص نئاندرتال‌ها این بوده است که واقعا برای یافتن غذا به هرجایی (ازجمله اعماق آب‌های سرد) سرک می‌کشیدند یا اینکه واقعا شناگران قابلی بودند. البته، عوامل دیگری نیز ممکن است در این زمینه نقش داشته باشد که هنوز مشخص نشده است. پژوهشگران در این باره ذکر کردند که همچنان محتمل است فراوانی اگزوستوز مجرای گوش خارجی در بین نئاندرتال‌ها ناشی از استفاده مداوم از منابع غذایی آب‌زی بوده باشد. با‌این‌حال، میزان ابتلای نئاندرتال‌ها به اگزوستوز از میانگین ابتلا به این بیماری در جمعیت انسان‌های امروزی بیشتر است و تنها با انسان‌هایی مطابقت دارد که در اقلیم دریایی و آب‌وهوای سرد سکونت دارند. بنابراین به‌احتمال زیاد، مانند انسان‌های مدرن باستانی شرق اوراسیا، عوامل متعددی در فراوانی اگزوستوز مجرای گوش خارجی در انسان‌های نئاندرتال‌ها دخیل بوده است.