بزرگنمايي:

جوانان نیوز - رقیه جلال نسب بازیکن تیم نوجوانان دختر فوتبال ایران با امید به آینده در تلاش است تا با فوتبال ، خانه آرزوهای خود و خانواده اش را بسازد.

به گزارش پایگاه خبری وزارت ورزش و جوانان، رقیه جلال نسب دختر 15 ساله اهل جنوب کشور از دل شهرستان رامهرمز است که ورزش را از سه سالگی آغاز کرده و حالا در فکر آرزوهای بزرگ خود، عضویت در تیم ملی نوجوانان فوتبال ایران را تجربه می کند.
با سفر اخیر دکتر سلطانی فر به خوزستان با خانواده وی آشنا شدیم و به بهانه این موفقیت با رقیه و پدرش علی یار به گفت و گو نشستیم که در زیر گزیده ای از آن را می خوانید.
*از کودکی رقیه بگوئید و این که چگونه از دل این شهرستان به سکوهای آسیایی راه یافت؟
خوزستان و به خصوص رامهرمز منطقه ای خاص است و مردمش دارای عقایدی خاص تر. اوایل که با رقیه و دو دختر دیگرم فوتبال بازی می کردم انگشت نمای شهر شده بودم و روزی نبود که از سوی آشنا و فامیل سرزنش نشوم. اما علاقه به فوتبال در فرزندان من ارثی است و در رگ و خون آن ها جریان دارد. با آن ها از کودکی در زمین خاکی و چمن بازی می کردم و هنوز هم وقت کنم، پا به پایشان بازی می کنم .
رقیه حدود سه، چهار سالش بود که به فوتبال و توپ علاقه نشان داد و در 5 سالگی وارد دنیای فوتسال شد. پس از هفت سال دوباره فوتبال را از سر گرفت و توانست با بازی خاصش به تیم نوجوانان کشور دعوت شود. شش ماه در اردو بودن، او را به بهترین بازیکن مسابقات آسیایی این رده سنی در سال 95 تبدیل کرد که پس از کسب این جام و جایگاه سومی تیم، به رده نوجوانان دعوت شد.
حدود سه ماه پیش نیز در مسابقات چهارجانبه تاجیکستان با دو گلی که به ثمر رساند تیم به مقام دوم دست یافت و در حال حاضر خود را برای بازی های آسیایی آماده می کند.
اکنون مردم رامهرمز و آشنایانتان در قبال موفقیت رقیه چه واکنشی نشان می دهند؟
برخی از افرادی که با ورزش بانوان مخالف بودند حالا با دیدی مثبت تر به این قضیه نگاه می کنند. از نظر من هیچ تفاوتی بین ورزش یک زن و مرد نیست و باید همه به صورت مساوی از این حق برخودار باشند؛ حتی از نگاه من ورزش برای دختران ضروری تر از مردان است و این که چه رشته ای را انتخاب می کنند کاملا با اختیار خودشان است.
در حین این گفت و گو رقیه که در کلاس هشتم درس می خواند از مدرسه بر می گردد و پدرش ادامه صحبت ها را به او واگذار می کند. از این دختر خون گرم جنوب کشور از درس و مدرسه و تمریناتش پرسیدیم که این گونه پاسخ داد:
پانزده سال دارم و در کلاس هشتم درس می خوانم. نمراتم خیلی خوب است و سال گذشته معدلم نوزده و نیم شد اما هر روز تلاش می کنم تا مبادا فوتبال به تحصیلم لطمه ای وارد کند.
همه خانواده ما فوتبال بازی می کند؛ پدرم، برادرانم، خواهرانم و من. اگر همه با هم بازی کنیم بی شک تیم خوبی تشکیل خواهیم داد( این را با خنده می گوید).
خواهرانت هم فوتبال را به خوبی بازی می کنند ؟
زهرا و فاطمه هم قهرمانی استان و کشور را در کارنامه دارند. با این که از من بزرگ ترند و زودتر از من فوتبال را شروع کردند اما همیشه حامی من بوده و هستند و از این که در قالب تیم کشور به مسابقات اعزام می شوم اشک شوق می ریزند و تشویقم می کنند.
قطعاً برای رسیدن به این نقطه سختی های زیادی تو و خانواده ات متحمل شده اید؛ چه برنامه ای برای آینده داری؟
به شکرانه خدا خانواده پر جمعیتی داریم اما با پول کارگری نمی شود هزینه های تحصیل، زندگی و امور ورزش ی را تامین کرد. پدرم برای رسیدن من به این جایگاه بدهکار مردم شد از نظر مالی و معنوی هر چه در توان داشت پای من و خواهران و برادرانم ریخت.
در همه این سال ها می دیدم پدرم با چه مشکلات و موانعی راه را برای ما هموار و ما را برای رسیدن به آرزوهایمان تشویق می کند. دو سال با او تمرین کردم تا توانستم جذب تیم شوم. حالا هم دوست دارم با موفقیتم و دست یابی به سکوهای بیشتر دل او را شاد کنم.
بدون تردید رشته تربیت بدنی را انتخاب می کنم و در کنار آن برای ورود به تیم ملی تلاش می کنم. خیلی دوست دارم مربی تیم ملی یا معلم ورزش شوم تا تجاربی که طی این سال ها کسب کردم و خواهم کرد را در اختیار دیگر دختران قرار دهم.
از همین حالا برنامه خود را در ذهن پرورش داده ام و می دانم که می توانم از راه فوتبال به خود و خانواده ام کمک کنم.