بزرگنمايي:

تصور کنيد به تنهايي وارد يک اتاق تاريک مي شويد. هيچ چيز را در گوشه و کنار اتاق نمي بينيد و نمي توانيد حدس بزنيد که در قدم بعدي چه اشيايي در مقابل تان قرار خواهد گرفت.

 اصلا نمي توانيد ابعاد اتاق را فرض كنيد و با حدس و گمان گام برمي داريد. حالا اگر از گوشه اي از اتاق صدايي بلند شود، حتما ضربان قلب شما بالا خواهد رفت. چرا حضور در اتاق ناشناس اينقدر سخت است؟!

 پاسخ ساده  است. چون از محيط و ابزارها و وسايل درون آن «شناخت» نداريد. اگر يك بار ديگر همراه با چراغ قوه وارد اتاق شويد ترس شما به پايان مي رسد و مي توانيد جايگاه حدودي هر چيزي را بشناسيد تا درست و حساب شده قدم برداريد و حتي اگر صدايي هم بلند شود مي دانيد كه حاصل از افتادن يكي از كتاب هاي كتابخانه كنج ديوار است يا تابلوي كوچكي كه روي ميز سمت چپ شما قرار گرفته است.

 مي توانيد حالا اين مثال را به محيط بزرگ تري تعميم دهيم؛ دنيايي كه در آن قرار گرفته ايم. جنس اتفاقات دنيا را بايد بشناسيم تا در مواجهه با شادي ها يا غم ها و سختي هاي  آن برخورد صحيحي داشته  باشيم.

 اگر شناخت ما از دنيا كامل نشود، مدام در نوسان خواهيم بود و زندگي ما شبيه يك نمودار سينوسي حال و روز ما را تحت تأثير خوشي ها و سختي هاي خود قرار خواهد داد. اين بار مي خواهيم به دست و پنجه نرم كردن با سختي هاي زندگي از زاويه ديگري نگاه كنيم.

 راه را درست برويم

دنيا محل آسايش و امان نيست. پس اگر به دنبال چيزي بگرديم كه وجود ندارد، باعث مشقت براي خودمان خواهد شد. از همان ابتدا آدمي درگير سختي هاست. در كلامي از پيامبر(ص) نقل شده  است كه  «آسودگي مطلق در دنيا براي مومن، محال است». انسان وقتي انتظار رسيدن چيزي را نداشته باشد، با شرايط موجود كنار مي آيد.

 وضعيت جامعه امروز را تصور كنيد كه در مواجهه با مشكلات، راه حل بعضي از اطرافيان ما اين است كه ترك وطن مي كنند و در كشورهاي غريب، بساط زندگي شان را پهن مي كنند. اما آيا واقعا آنجا زندگي بهتري خواهند داشت يا اينكه مي خواهند به اين روش فقط صورت مسئله را پاك كنند.

 اگر شرايط و ويژگي هاي زندگي دنيايي را به خوبي بشناسيم متوجه مي شويم كه آسمان  همه جا يك رنگ است و درون همه مرز هاي جغرافيايي سختي ها و مشكلات، انتظار ما را مي كشد و فقط ممكن است جنس و شكل سختي ها تغيير كند اما اصل وجود آنها نه!

 در كوچه هاي بن بست پانگذاريم

همه ما مي دانيم كه يكي از سنت هاي خداوند، تقدير است كه ريشه در حكمت الهي دارد و بنا به مصلحت افراد، همه اتفاقات وابسته به تقدير و حكمت، رقم مي خورند. اغلب افراد تلاش مي كنند تا صورت مسئله را پاك كنند تا ذات سختي ها و مشكلات را از زندگي خودشان حذف نمايند؛ چون گمان مي برند خوشبختي يعني اينكه هيچ سختي و مشكلي در زندگي شان وجود نداشته باشد اما آيا واقعا چنين چيزي ممكن است؟ خير.

 سختي ها راه خود را پيش مي گيرند و بدون توجه به تلاش هاي افراد، به سراغ اهداف تعيين شده خود مي روند. اگر فقط و فقط به حذف يك دفعه اي مشكلات فكر كنيم، ديگر بخش آزادي در فكر و ذهن ما باقي نمي ماند تا بتوانيم مشكل به وجود آمده را مديريت كنيم. ابعاد مثال ها را مي توانيد تا آنجا كوچك كنيد كه به يك امتحان ساده در دوران مدرسه برسيد. مثلا در برنامه درسي ما دوشنبه ساعت دوم را به املا اختصاص داده  بودند.

  برخورد ما در روز يكشنبه عصر، چگونه بوده؟! مي نشستيم گريه مي كرديم كه چرا بايد فردا املا بنويسم يا از روي درس هاي مشخص شده تمرين مي كرديم؟! صورت مسئله را پاك نمي كرديم بلكه براي آن برنامه ريزي داشتيم. حالا اتفاقات زندگي مان هم همراه با ما قد كشيده اند.

 اين نيز مي گذرد

اگر مدام با خودمان زمزمه كنيم كه سختي ها و مشكلاتمان قرار است تا هميشه ما را در خود غرق كنند چيزي جز افسردگي و احساس بدبختي در ما باقي نمي ماند.

 مشكلات ما هيچ گاه به همين شكل، در زندگي مان باقي نمي مانند بلكه آنها همانطور كه در يك روز خاص شروع مي شوند، در زمان مشخصي نيز به اتمام مي رسند.

  اگر مسير حركت مشكلات شناخته شود، ديگر با آنها به گونه اي برخورد نمي كنيم كه انگار قرار است براي هميشه در زندگي ما ريشه داشته باشد يا منشأ همه افسردگي هاي شخص باشد. يك خانم باردار، در دوره نه ماهه بارداري خود سختي هاي زيادي را تحمل مي كند؛ از بي خوابي هاي شبانه گرفته تا تغييرات فراواني كه در هورمون ها و ظاهر او ايجاد مي شود. اما براي همه اين تغييرات ناگهاني در وجود خود، محدوده زماني را متصور مي شود كه نهايتا مي تواند 9 ماه يا 40 هفته باشد. بعد از گذشت اين زمان او با خيالي آسوده فرزند شيرين خود را در آغوش خواهد داشت.

 نگاه اميدوارنه به مسير حرکت

همين مشخص بودن انتهاي مسير، باعث مي شود تا يك خانم باردار مانند يك آهنربا كه براده هاي آهني را جذب خود مي كند، همه مشقت هاي گذشته و آينده را در لحظه حال به روح و جسم خود وارد نكرده و چهره آينده را زشت و ناپسند نبيند. زيرا او به آينده اميدوار است.

 دالان تنگ و تاريك مشكلات قرار است چقدر از روح ما را مسخر خود كند؟ تا چه قسمتي از ظرف روح مان را مي توانيم به تحمل يك سختي اختصاص دهيم؟! بهترين راه نجات ديدن نور اميدي در انتهاي مسير است. يعني بدانيم جايي مي توان مشكل تمام مي شود گشايش وجود دارد.

 در نگاهي بالاتر، نه تنها در انتهاي مسير مي توان گشايش را همراه با خود سختي  تصور كرد بلكه خود اين سختي سكويي براي رسيدن به خواسته هاي ديگر مي شود. اينها يعني آب دادن به بذر اميد و اميدواري.

 اگر در زندگي خانوادگي تان دچار مشكل شده ايد، با همسر يا خانواده او به بن بست رسيده ايد، به معناي اين نيست كه هميشه اوضاع شما به همين شكل باقي خواهد ماند. با اين زاويه ديد جديدي كه مطرح شد، شما اميدوار مي شويد كه انتهاي اين مسير، يك تغيير بزرگ و مثبت چه در روح شما و چه در ظاهر زندگي، در انتظارتان خواهد بود.

 اين رمز پيروزي را به خوبي به ياد داشته باشيد كه اميدواري به اتفاقات خوب بعد از سختي ها، كوچه هاي بن بست را باز مي كند.