بزرگنمايي:

شايد زنان و دختران به نوعي بيشتر از مردان از اين مساله آزار مي بينند، آزاري که شايد تا ساعت ها و روزها، ذهن آنان را درگير کند و حتي در بزرگسالي در روح و روانشان تاثير گذارد.
و شايد هر يک از ما شنيدن الفاظ رکيک در خيابان ها را به نوعي تجربه کرده باشيم و بي تفاوت از کنار آن گذشته باشيم، چون نمي دانيم، در چنين شرايطي چه اقدامي انجام دهيم، شايد مي دانيم که به کاربردن چنين الفاظي، جرم است، اما چه اقدامي بايد انجام دهيم، اگر ورود کنيم، ممکن است، مورد خطاب چنين افرادي با الفاظ رکيک آنان قرار گيريم در اين شرايط بهترين کار اين است که از کنارشان بگذريم.
برخي از شهروندان هم حتما تجربياتي داشته اند مبني براينکه که در خيابان دو نفر با يکديگر درگير مي شوند اما ناسزاگويي بويژه الفاظ رکيک، اين دعوا را تبديل به جنايتي خونبار مي کند و بي جهت نيست که مي گويند ريشه بسياري از نزاع‌ هاي خياباني، ناسزاگويي است.
کاربرد الفاظ و حرکات ناپسند و رکيک، جرم، عليه حيثيت معنوي تلقي مي‌ شود و از نظر حقوقي، اخلاقي و مذهبي تقبيح شده است. بد زباني علاوه ‌بر صدمات روحي و رواني، گاهي باعث صدمه جسماني نيز مي‌شود و زندان و ديه به ‌دنبال خواهد داشت.
در دين مقدس ما نيز ناسزاگويي و فحاشي عملي زشت تلقي شده است به گونه اي که در قرآن کريم کاربرد الفاظ تحقيرآميز مستحق تعزير و الفاظي که عفت عمومي‌ را جريحه‌ دار کند، مستحق شلاق و جريمه است.
زهرا، يک شهروند حدود 35 ساله تهراني از تجربه خود در اين زمينه مي گويد: صبح ها براي رفتن به محل کارم مجبورم از خياباني عبور کنم که محل تجمع موتورسواران منتظر مشتري است. اين افراد با ديدن زنان و دختران جسور مي شوند و شروع به خطاب قرار دادن يکديگر با الفاظ زشت و رکيک مي کنند.
او ادامه مي دهد: با شنيدن اين الفاظ ، روانم به هم مي ريزد و به جاي آنها، اين، من هستم که شرمنده مي شوم. هر روز براي رفتن به سر کار همين استرس به سراغ مي آيد و ضمن اينکه به خانواده ام نيز چيزي نگفته ام تا نگران و عصباني نشوند.
وي مي افزايد: بارها به اين مساله فکر کرده ام که در برابر چنين مسائلي بايد چه واکنشي نشان دهم؟ آيا بايد به 110 زنگ بزنم يا کار ديگري انجام دهم؟ فکر مي کنم انجام هر کاري بيهوده است. چنين افرادي اين گونه تربيت شده اند و بکار بردن الفاظ زشت جزئي از شخصيت آنان شده است.
خديجه يکي ديگر از افرادي است که در اين زمينه تجربه دارد. او مي گويد: برادرم با يکي از پسرهاي همسايه سر چنين مساله اي درگير شد، پسر همسايه مدام از الفاظ زشت استفاده مي کرد و اين الفاظ را با صداي بلند به کار مي بست. برادرم به او تذکر داد و در مقابل اين فرد او را با همين الفاظ مورد خطاب قرار داد که در نهايت کارشان به دعوا، درگيري و کلانتري کشيده شد.
وي ادامه مي دهد: خودم به عنوان يک زن، بارها و بارها شاهد الفاظ رکيک بوده و آزار ديده ام. فکر مي کنم، شنيدن چنين الفاظي براي زنان يک نوع آزار جنسيتي به شمار مي آيد و بسياري از زنان از اين مساله ناراحتند و بسياري نيز ، جرات رد شدن از برخي از معابر و خيابان ها را ندارند. اي کاش مي شد براي اين موضوعي راهکاري قانوني ديده شود، شنيده ام که اگر از فردي که فحاشي کرده است شکايت کنم بايد شاهد داشته باشيم به همين دليل خيلي ها بويژه زنان از شکايت صرف نظر مي کنند.البته برخي از مردان نيز از شنيدن الفاظ زشت و رکيک آزار مي بينند بويژه اينکه قرار باشد با خانواده خود در سطح خيابان و معابر تردد کنند.

** معضل پيدا کردن شاهد
نيلوفر، زني است که قرباني الفاظ رکيک و در عين حال قذف
(قذف در اصطلاح فقهي، عبارت است از اين‌که به مرد يا زن، تهمت و نسبت زنا يا لواط زده شود)است. او مي گويد: چند سال پيش يکي از همسايه هاي من در جلسه اي که براي آپارتمان برگزار شده بود به من قذف زد و من نيز او را تهديد به شکايت کردم . آن مرد (همسايه) فکر نمي کرد که من از او شکايت کنم اما اين کار را کردم و فردايش از اداره مرخصي گرفتم و روانه دادسرا شدم.
نيلوفر ادامه مي دهد: يکي از شرايط رسيدگي به دادخواست من داشتن 2 شاهد بود که خوشبختانه ديگر همسايه هاي حاضر در جلسه ياد شده براي شهادت، اعلام آمادگي و با من همکاري کردند.
وي اظهار مي دارد : خوشبختانه قانون ، پس از شهادت همسايه ها، مبني بر بري بودن من از هر گونه لفظ رکيکي که آن آقا لقب داده بود به نفع من اجرا شد و من توانستم 23 ضربه شلاق و 91 روز زنداني براي متهم ، حکم بگيرم.
نيلوفر درباره علت اينکه چرا برخي خانم ها در خصوص مواجهه با چنين مواردي به دنبال شکايت نمي روند ، اظهار مي دارد که شايد يکي از علل آن نبود شاهد است.
وي در اين خصوص چنين اظهار مي دارد: اينکه من توانستم شاهد پيدا کنم به اين خاطر بود که در جلسه اي عمومي، مورد قذف قرار گرفتم و خوشبختانه شاهدان من نيز اعلام آمادگي در خصوص شهادت را داشتند اما مساله اينجاست که آيا زني که در معابر عمومي با حمله الفاظ رکيک و يا قذف از سوي عابران مواجه مي شود از کجا مي تواند شاهد بياورد؟ ‌آيا يک فرد ناشناس يا همان عابر ، مي تواند به عنوان شاهد چند روز ديگر در دادسرا حضور يابد؟
وي در عين حال به اين نکته هم اشاره مي کند که اگر خانم ها، کمي اعتماد به نفس داشته باشند باز هم مي توانند حق و حقوق قانوني و شرعي خود را مطالبه کنند که متاسفانه در بيشتر اوقات ، چنين نيست.
فرخنده، زني 55 ساله است. او در مورد بکار بردن الفاظ رکيک از سوي برخي از افراد مي گويد: در اين زمينه درد کشيده ام، حدود 30 سال پيش با مردي ازدواج کردم که نمي دانستم فحاش است، اوايل که با او عقد کرده بودم از اين خصلت تربيتي او چيزي نمي دانستم، حفظ ظاهر کرده بود و از طرفي در خانواده اي متدين و مبادي آداب رشد کرده بودم و شنيدن کوچک ترين حرف زشتي برايم بسيار ناراحت کننده بود.
وي ادامه مي دهد: وقتي زندگي با همسرم را زير يک سقف، شروع کردم به تدريج متوجه شدم، فحاش است به گونه اي که سر کوچک ترين مسائل به من فحاشي مي کرد و حرف هاي رکيک مي زد. روزهاي اول، شنيدن اين الفاظ برايم سخت و طاقت فرسا بود به گونه اي که مي خواستم از او جدا شوم، اما والدينم مي گفتند با او بسازم.
وي ادامه مي دهد: حالا بيش از 30 سال است که با او زندگي مي کنم، متاسفانه فرزندانم از کودکي شاهد فحاشي هاي پدرشان به من بوده اند، اما خدا را شاکريم که تربيت من اثر خود را
گذاشت و آنان، کوچک ترين حرف زشتي از زبانشان بيرون نمي آيد چون از نزديک شاهد بوده اند که بيان چنين الفاظي تا چه ميزان روحيه مادرشان را شکسته است، دلشان به حال من مي سوزد؛ هنوز با گذشت سال ها، شنيدن الفاظ زشت، آزارم مي دهد؛ به نظر من بدترين مردان، آن هايي هستند که به ويژه به خانواده شان فحاشي مي کنند و حرف هاي رکيک مي زنند.
م‍ژگان، زني 45 ساله و مادر 2 فرزند پسر و دختر است. او اظهار مي دارد: زماني که دخترم چهار يا پنج ساله بود در محلي زندگي مي کرديم که در همسايگي ما مرد آن خانه و پسرانش همگي فحاشي و حتي از الفاظ رکيک براي خطاب دادن يکديگر استفاده مي کردند.من هم بي خبر از پيامدها و آثار منفي اين فحاشي ها روي دختر و پسرم بودم. تا سن 16 سالگي دخترم در آن کوچه زندگي مي کرديم، اکنون دخترم حدود 22 ساله است اما از گرفتن حق خود در جامعه بويژه در برابر مردان عاجز است.
بارها با او صحبت کرده و متوجه شده ام دليل اين ضعف، ترس از فحاشي مردان است، ترس از اينکه مبادا در اعتراض به حرف يا اقدامي ، حرف هاي رکيک از دهان آنان خارج شود، وقتي مي بيند عده اي مرد در مکاني ايستاده اند، جرات رد شدن از کنار آنان را ندارد، نمي دانم مشکل او را چگونه حل کنم، شايد اگر زودتر متوجه مي شدم، برخورد و اقدام هاي لازم را انجام مي دادم.
رضا، مردي حدودا 40 ساله است. او مي گويد: براي برخي از مردان بسيار شرم آور است که براي تخليه عصبانيت و ناراحتي خود، خانواده خود يا طرف مقابل را پيش مي کشند، بارها ديده ام افراد سر مسائلي جزئي، ناموس خود و ديگران را بي حرمت مي کنند. اين مساله نيازمند فرهنگ سازي است و والدين، بايد توجيه شوند که تربيت فرزند، کار هر فردي نيست، همه مي توانند فرزنددار شوند، مهم، تربيت آنهاست که وقتي وارد جامعه مي شوند، چگونه با همنوع خود رفتار کنند و بدانند که زنان در جامعه از هر قشري مقدس ترند، آنان مادران، خواهران وهمسران ما به شمار مي روند و جاي احترام و ستايش دارند.
علي از ديگر افرادي است که از اين مساله شاکي است. او در بازار تهران کار مي کند و به گفته خودش در محيطي مردانه فعاليت دارد، مرداني که با چک و پول در ارتباطند.
او اظهار مي دارد: بارها ديده ام که همکاران خودم و کساني که اصلا از آنها توقع نداشته ام، سر پول يا چک ، چنان الفاظ رکيکي به کار برده اند که من به عنوان «مرد» شرم کرده ام، بويژه اگر خانمي از کنار مغازه ام در حال رد شدن باشد و همکارانم چنين کاري انجام دهند، شرمندگي من بيشتر هم مي شود.
وي، علت بکار بردن الفاظ رکيک را در تربيت خانواده اين افراد مي داند و مي گويد: به نظر من چنين افرادي در محيطي پرورش پيدا کرده اند که بزرگ ترهايشان در ادبيات خود اين کلمات را مدام تکرار کرده اند.درست است که شخصيت افراد در جامعه هم شکل مي گيرد اما نهال هر درختي در زمينه تربيتي در خانواده کاشته مي شود.

** عصبانيت و خشونت از دلايل بکاربردن الفاظ رکيک است
پروفسور حسين باهر، مشاور عالي امور رفتاري و عضو فرهنگستان علوم پزشکي(سلامت اجتماعي) مي گويد: بکارگيري الفاظ رکيک در محاوره روزمره يا هنگام عصبانيت در وقت بيان يک خبر هيجاني و حتي ابراز احساسات، امري غير متعارف ادب است. البته در بين شعرا و عرفا، مسائل طنز و هجو و حتي شوخي هايي تحت عنوان اخوانيات مطرح بوده و هست.
وي ادامه مي دهد: به عنوان مثال عرفائي داريم همچون مولانا و شعرائي همچون سعدي که در کلامشان رکاکت ديده مي شود و حتي شعرائي داريم که کارشان بر اين اساس بوده است. نمونه هاي عبيد زاکاني و ايرج ميرزا را مي توان در اين زمره نام برد؛ البته مراتبي از تندگويي هم داريم که از هجو و هزل نيستند و طعن و لعن هستند که در آنها رکاکت ديده نمي شود.
وي خاطرنشان مي کند: گاهي اوقات هم کلامي با مطايبه و نه موهنانه مطرح مي شود، بطوريکه شنونده يا مخاطب را نمي آزارد و غيبت کسي هم در کار نيست اما اين روزها و شايد بشود گفت در روزگار ما، رکاکت در کلام و بکارگيري کلمات به راحتي از دهان صادر مي شود.
مشاور عالي امور رفتاري اضافه مي کند: در اين راستا مي توان از متداول ترين آنها که متلک مردان به زنان است نام برد که در کوي و برزن احتمال اينکه هر مردي به هر زني ناسزائي بگويد وجود دارد يا در خانه و خانواده، شوهرها به همسرانشان ( و احتمالا بر عکس آن) توهين مي کنند.
باهر اظهار مي دارد: شايد براي چنين رخدادهاي دلزدائي بتوان علل و عواملي را مطرح کرد از جمله بي تربيتي خانوادگي گوينده الفاظ رکيک و محاط بودن در محيط رکيک پرور مانند محله هاي بد نام.
وي از ديگر عوامل بکاربردن الفاظ رکيک از سوي برخي افراد را ، پايين بودن آستانه عصبانيت و خشونت، الگو گرفتن از مقامات بالا دستي، عادي شدن کاربرد کلمات رکيک، نوعي فرافکني جاهلانه به هنگام هيجانات منفي و امارگي نفسي که به بدي تمايل دارد، برمي شمرد.
باهر، تشويق ضمني اطرافيان بدگويان، تسري اين اقوال از مردان به زنان و پايين بودن فرهنگ بکارگيرندگان الفاظ رکيک و موهن را از ديگر دلايل بکاربردن اين الفاظ عنوان مي کند.

**بکاربردن الفاظ رکيک نشان دهنده ضعف تربيتي است
مجيد ابهري، روان شناس و آسيب شناس اجتماعي مي گويد: آستانه تحمل افراد در جامعه در اثر عوامل محيطي مثل آلودگي هاي صوتي و تنفسي ، ترافيک مشکلات اقتصادي مثل تورم و گراني، موجب بروز رفتارهاي غير طبيعي از آنان مي شود که يکي از آنها درگيري هاي لفظي و پرخاشگري هاي کلامي است که در بسياري از مواقع منجر به درگيري هاي فيزيکي، ضرب و جرح و حتي قتل مي شود.
وي ادامه مي دهد: استفاده از الفاظ غير اخلاقي و رکيک در معابر و اماکن عمومي توسط برخي افراد، نشانه ضعف تربيت خانوادگي ، نبود پايبندي به ادب اجتماعي، ضعف مديريت کنترل هيجان هاي رفتاري مثل خشم است و آسيب هاي اصلي اين رفتار ناهنجار بر همه افراد جامعه بويژه کودکان و نوجوانان وارد مي شود.
ابهري اضافه مي کند که در فرهنگ اجتماعي و باورهاي ديني براي حفظ حرمت بانوان در جامعه نبايد از اين الفاظ در حضور آنان استفاده کرد چرا که متاسفانه در درگيرهاي خياباني مشاهده شده است که برخي از الفاظ ياد شده ، ارتباط مستقيم با نواميس و خانواده طرفين درگيري دارد و زشت و نارواست.
اين آسيب شناس مي افزايد: آسيب هاي رفتاري اين گونه ناهنجاري هاي اخلاقي بايد مورد پيشگيري قرار گيرد و پيشگيري از خانواده، مدرسه و رسانه ها شروع مي شود و حتي رهگذران و عابران نيز بايد با اين زشتي ها مقابله کنند البته نقش رسانه ها بويژه صدا و سيما در اين مسير بي بديل است.
ابهري توصيه مي کند که ورود مردم به مساله فحاشي فرد، بايد با روش هاي اخلاقي و با الهام از امر به معروف و نهي از منکر آن هم بدون دخالت مستقيم باشد .براين اساس بايد به صورت کدخدامنشي و نصيحت اجرا شود البته به صورتي که براي خود افراد مشکل ايجاد نشود.

**قانون در مورد فحاشي چه مي گويد؟
ماده 608 قانون مجازات اسلامي بصراحت بيان مي ‌کند مجازات توهين به افراد از قبيل فحاشي و استعمال الفاظ رکيک چنانچه مستوجب قذف نباشد به مجازات شلاق تا 74 ضربه يا 50 هزار تا يک ميليون ريال جزاي نقدي خواهد بود. اعمال اين مجازات و تعيين اين مساله که مجازات فردي شلاق باشد يا جزاي نقدي نيز در اختيار قاضي است و با تشخيص او صورت مي‌ گيرد؛ اما اگر جرم فردي، قذف تشخيص داده شود، مطابق ماده 140 قانون مجازات 80تازيانه بر او اعمال خواهد شد.

**نظر وکلا در مورد قانون فحاشي چيست؟
حقوقدانان با وجود نظرات متفاوتي که در مورد قوانين موجود در اين زمينه دارند بر فرهنگ سازي در اين زمينه تاکيد دارند.
صديقه حجت پناه، وکيل دادگستري و فعال در حوزه زنان در زمينه قوانين موجود در اين زمينه، مي گويد: به نظر مي رسد مجازات فحاشي، سبک است ، از سوي ديگر براي اثبات اين مساله نياز به شاهد است، حال، فردي که درخيابان مورد فحاشي قرار گرفته است، شاهد از کجا بياورد و آيا کسي رضايت مي دهد که به عنوان شاهد، حاضر شود؟
وي با بيان اينکه حقوق شهروندي در دل قانون اساسي نهفته است، اظهار مي دارد: چنانچه ماده 19 و 20 و 40 قانون اساسي دقيقا رعايت شود، ديگر شاهد خشونت و فحاشي عليه افراد نخواهيم بود چرا که در اين قوانين احترام به افراد به ويژه احترام به زنان و خانواده مورد تاکيد قرار گرفته است ، رعايت اين قانون بر نواقض مواد قانوني يا دست و پا گير ديگر سرپوش مي گذارد چرا که اين قوانين، جزو قوانين مادر به شمار مي آيند.
براساس اصل نوزدهم (19) قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، مردم ايران از هر قوم و قبيله که باشند از حقوق مساوي برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و مانند اينها سبب امتياز نخواهد بود.
همچنين بر اساس اصل بيستم (20) قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، همه افراد ملت اعم از زن و مرد يکسان در حمايت قانون قرار دارند و از همه حقوق انساني، سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي با رعايت موازين اسلام برخوردارند.
اصل چهلم (40) قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران نيز چنين اشاره مي کند که هيچ فردي نمي‌تواند اعمال حق خويش را وسيله اضرار به غير يا تجاوز به منافع عمومي قرار دهد.
اين وکيل دادگستري به فرهنگ سازي در اين زمينه اشاره مي کند و مي افزايد: چرا در جامعه کنوني ديده مي شود که علاوه بر مردان، زنان نيز فحاشي مي کنند؟ چرا يک زن نيز خشن مي شود؟ اگر با يک فرد با خشونت رفتار کنيد، يک روز عکس العمل نشان مي دهد، اگر به زنان فحاشي کنيد، يک روز فحاشي خواهد کرد.
وي تربيت را در شکل گيري شخصيت افراد و ادبيات آنان موثر مي داند و اينکه جرائم در جوامع يقه سفيد، چرکين و ميانه، متفاوت است.
اين وکيل دادگستري تاکيد مي کند که بايد انجمن هاي مردمي در محلات تشکيل شود که البته پيش از آن نياز است ما و مسئولان از خودمان شروع کنيم؛ به عنوان مثال در جامعه وکلا، وکلا به عنوان فرهيختگان جامعه بايد در مورد اخلاق حرفه اي وکالت ورود کنند، چرا که فرهنگ سازي در اين زمينه نياز به آموزش دارد.
حجت پناه مي گويد: در محلات بايد شهرداري ورود و ابتدا از خودش شروع کند و بکار بردن ادبيات خوب و محترمانه را به کارکنان خود آموزش دهد و سپس انجمن هاي مردمي را در محلات داير کند و به آموزش شهروندان بپردازد.
وي به عملکرد صدا و سيما و رسانه ها در فرهنگ سازي در اين زمينه انتقاد مي کند و مي گويد: عدم شفافيت در صدا و سيما در زمينه هاي مختلف از جمله آسيب هاي مواد مخدر، ايدز و ساير موارد، جاي انتقاد دارد. از آن سريال هاي خوب و آموزنده دهه 60 ديگر خبري نيست در حالي که بايد رسانه ها و صدا و سيما فرهنگ سازي در اين زمينه را شروع کنند.
وي با بيان اينکه متاسفانه گويا فحاشي در بين مردم نهادينه شده و قبح آن ريخته است، ادامه مي دهد: در زمان حاضر و در بيشتر اوقات ، اگر فردي مورد فحاشي قرار گيرد، ديگران دخالتي نمي کنند و به راحتي از کنار آن مي گذرند.
وي به خشونت و عصبانيت افراد در اين زمينه اشاره مي کند و اينکه وقتي خشونت در جامعه وارد شود اعم از مدرسه، دانشگاه، خانه، محيط کار، به تدريج، خشونت رواج مي يابد و ديگر احترام که در فرهنگ خودمان به آن قائل بوديم، معنايي نخواهد داشت.
وي تلاقي اين بي هويتي با مدرنيسم را از بين رفتن قباحت همه چيز مي داند و اينکه ارزش احترام به يکديگر از بين برود و در اين ميان ، ضعيف تر ها از جمله کودکان و نوجوانان و همچنين بانوان ، بيشتر مورد خشونت قرار گيرند؛ به عنوان مثال وقتي کودکي، توپ خود را به خانه همسايه آن هم غير عمد، مي اندازد، مقصر شناخته مي شود و همسايه به او فحش مي دهد در مورد زنان اين مساله صدق مي کند، زنان به نوعي در زمره افراد ضعيف در جامعه مطرح شده اند و خودشان نيز خود را در معرض اين ضعف قرار داده اند.
وي مي گويد:خشونت و فحاشي به ويژه به زنان بيشتر در فرهنگ رانندگي ديده مي شود، اگر زني دچار تخلفي شود، مورد اهانت از سوي مردان قرار مي گيرد اما اگر همان تخلف را يک مرد مرتکب شود، اصلا ديده نمي شود.
فرهاد شهباز وار، کارشناس حقوقي دادگستري نيز  مي گويد: هر فردي براي طرح جرم فحاشي بايد به دادسراي مراجعه کند، البته توهين با قذف فرق دارد، هر جرمي براي اثبات نياز به ادله دارد که يکي از ادله ها، شهادت شهود است.
او در اين خصوص اينگونه توضيح مي دهد که «جرم توهين جزء جرائم قابل گذشت و مجازات آن تعزير است ولي قذف مجازات حد دارد و ارتباطي با تعزيرات نخواهد داشت.»
وي در مورد بازدارنده بودن قوانين فحاشي، مي گويد: برخي از جرائم مجازات تعديل يا تشديد دارند اما در مورد فحاشي بايد بيشتر در زمينه اخلاقي کار کنيم، افراد جامعه را به سمت اخلاق مداري سوق دهيم، چرا که اگر بخواهيم از زاويه قانوني وارد شويم، پرونده در جامعه توليد مي شود که رويه مطلوبي ندارد.
اين کارشناس حقوقي اضافه مي کند: رسانه هاي جمعي ،مطبوعات و صدا و سيما در زمينه فرهنگ سازي بسيار موثرند، از طرف ديگر دين ما به احترام به يکديگر تاکيد کرده است، بر اين اساس بايد تمرين کنيم و با احترام با يکديگر صحبت کنيم.
شهباز وار ياد آور مي شود که صدا و سيما بايد شيوه درست صحبت کردن و احترام گذاشتن به مردم را آموزش دهد و جامعه را به سمت اخلاق مداري سوق دهد در اين زمينه هنرمندان و سياست مداران بايد در صحبت هاي خود نکات خلاقي را رعايت کنند.
وي با بيان اينکه قدرت مانور قانون در برخورد با فحاشي تا حدي است ، گفت: شلاق در قانون در برخي موارد تنبيه فحاشي در نظر گرفته شده است، اما بحث اخلاقي در اين زمينه تاثيرگذارتر است، خوب است که در همه امور زندگي قانون را جاري کنيم اما با توجه به دين اسلام و اينکه پيامبر ما پيامبر اخلاق و مهرباني است بايد در زمينه فرهنگ سازي، کارهاي بسياري انجام دهيم.

**فحاشي جرم است/ بخشي از الفاظ رکيک ريشه جنسيتي دارد
سردار سعيد منتظرالمهدي معاون اجتماعي نيروي انتظامي مي گويد:توجه به يک نکته اهميت ويژه اي دارد که بخش عمده اي از توهين ها و الفاظ رکيک که در کوچه و خيابان رد و بدل مي شود از ريشه جنسيتي برخوردار است؛ يعني اولا بر اساس تحقيقات علمي، استفاده از اين الفاظ در بين مردان نسبت به زنان از فراواني به مراتب بالاتري برخوردار است؛ ثانيا اين الفاظ، عموما در مورد زنان ارزشمند خانواده فرد (مانند مادر، خواهر و همسر) به کار برده مي شود.
وي، اين شيوه اعمال خشونت در سراسر جهان را رايج عنوان مي کند که به جامعه‌اي خاص و يا فرهنگ و بينشي ويژه اختصاص ندارد.
اين مقام انتظامي به مثالي اشاره مي کند و مي گويد: استفاده از الفاظ رکيک عليه زنان در برخي از جوامع مانند ايالات متحده آمريکا چنان شايع است که محققان براي بررسي آن، لفظ همه گير (Endemic) را به کار مي‌برند.
منتظرالمهدي تصريح مي کند: در واقع زنان در هر کشوري و در هر جامعه‌اي به نحوي از انحاء با ادبيات شرم آور جنسيتي مورد خشونت قرار مي‌گيرند که ‌اين خشونت هم براي ساختار انساني، اجتماعي و خانوادگي جامعه و هم براي خود زنان، پيامد‌‌‌‌‌هاي جبران ناپذيري در پي دارد.
وي ادامه مي دهد: در واقع اين شيوه اعمال خشونت عليه زنان بر مبناي جنسيت آنان، انکار تماميت روحي و جسماني و توهين به حيثيت آنان است، اين گونه اعمال خشونت، مي تواند مسبب از دست دادن کرامت انساني زنان در اجتماع و به وجود آمدن احساس ناتواني درآنان، محروميت از حقوق اساسي و اوليه انساني و به طريقي مشابه تداوم تبعيض و خشونت در نسل‌هاي بعدي شود.
معاون اجتماعي نيروي انتظامي تاکيد مي کند: علاوه بر اين، بهره گيري از امکانات رسانه ها به ويژه در فضاي مجازي و تشکيل کمپين‌ (پويش) ها با راهبري شخصيت هاي سرشناس، مي تواند گام مهمي براي ريشه کني اين آسيب اجتماعي باشد و فضاي اجتماعي را براي تمامي گروه هاي اجتماعي به ويژه زنان و کودکان به محيطي امن بدل سازد.
منتظرالمهدي مي افزايد: ناسزاگويي، بددهني و خشونت کلامي مانند بسياري از رفتارهاي بشري ريشه در يادگيري دارد. هيچ انساني پرخاشگر و ناسزاگو زاده نمي شود بلکه در محيط اجتماعي و در فرآيند اجتماعي شدن نه تنها استفاده از کلمات رکيک را مي آموزد که موقعيت هاي به کار بستن آن را نيز ياد مي گيرد.
وي اضافه مي کند: در چنين شرايطي، خانواده، دوستان نزديک، محيط مدرسه، همسالان، رسانه ها و تمامي دست اندرکاران فرآيند اجتماعي شدن در آموزش گونه هاي مختلف پرخاشگري کلامي، نقش دارند؛ هر چند در باور عاميانه، استفاده از کلمات رکيک را مکانيسمي براي کاستن از خشم مي دانند اما تحقيقات علمي نشان داده است که راه هاي موثرتري براي مهار خشم وجود دارد.
وي تاکيد مي کند: برخي نيز تغيير هنجارهاي اجتماعي و استفاده از الفاظ رکيک براي مزاح را علت به کارگيري اين گونه واژگان مي‌دانند در حالي که هنجارهاي ديني و ملي جامعه با چنين معيارهايي کاملا مخالف است.
وي تصريح مي کند: فحاشي در قوانين کيفري جمهوري اسلامي ايران، جرم، شناخته شده و براي آن مجازات در نظر گرفته شده است. به موجب ماده 608 قانون مجازات اسلامي، «توهين به افراد از قبيل فحاشي و استعمال الفاظ رکيک چنانچه موجب حد قذف نباشد به مجازات شلاق تا 74 ضربه يا 50 هزار تا يک ميليون ريال جزاي نقدي محکوم خواهد بود.» علاوه بر اين در قانون مجازات اسلامي، هجو و اهانت، جرم محسوب مي شود و مستوجب مجازات است.
معاون اجتماعي ناجا با بيان اينکه مواد قانوني ديگري نيز وجود دارد که نشان مي دهد قانونگذار تا چه ميزان براي حيثيت انساني ارزش قائل شده است، مي گويد: به عنوان مثال به موجب ماده 700 قانون مجازات اسلامي، «هرفردي به نظم يا نثر به صورت کتبي يا شفاهي، کسي را هجو کند و يا هجويه را منتشر کند به حبس از يک تا 6 ماه محکوم مي‌شود.
وي تاکيد مي کند: براي ريشه کن کردن فحش و ناسزاگويي که ريشه جنسيتي دارد و پاکسازي فضاي اجتماعي از لوث آن، پيش از هر چيز، نياز است تا قفل سکوت در مورد آن شکسته شود. لازم است تا صاحبنظران و انديشمندان حوزه هاي مختلف اخلاق، جامعه شناسي و روان شناسي در مورد آن به گفتگو و تحليل بنشينند.