بزرگنمايي:

در دو سال بعدي اين رقابت ها، تائو مدال نقره و طلا را نيز از آن خود کرد و هر مرتبه نيز به عنوان جوان ترين برنده تاريخ رقابت ها لقب گرت. در 15 سالگي او توانست مقاله تحقيقاتي خود را منتشر کند و در 16 سالگي مدرک افتخاري از سوي دانشگاه فليندرز آدلايد را دريافت کرد و در سال بعد از آن دوره ارشد خود را نيز به اتمام رساند.

او تاکنون توانسته است 250 مقاله تحقيقاتي و 17 کتاب را منتشر کند. او جوايز فراواني را نيز کسب کرده است که مهم ترين آنها مدال رشته هاي مشهور در سال 2006 است که آن را جايزه نوبل رياضيات مي دانند. با اين همه استعداد دور از انتظار نيست که او به مديري موفق تبديل شده باشد. او هر روز انسان هاي باهوشي را در دفتر کارش مي بيند و براي انسان هاي باهوش اين توصيه ها را دارد:




مسئولان مصاحبه هاي کاري يک چيز شگفت انگيز مشترک را در ذهن دارند: کسي که باهوش تر است (در معناي بيداري و آگاهي، هماهنگي با محيط اطراف و کنجکاوي درباره جهاني گسترده تر) به فروتني تمايل بيشتري دارد. يک دليل اين است که افراد بسيار باهوش و با استعداد به خودشان شک دارند؛ زيرا مي دانند جهان بسيار بزرگ تر و عظيم تر از دانش محدود آنهاست. آنها ممکن است تجربه اي فوق العاده و توانايي قضاوتي باورنکردني داشته باشند اما در عين حال مي دانند هميشه چيزي براي دانستن وجود دارد؛ حتي درباره موضوعي که در حوزه آشنايي و علاقه آنها قرار دارد.

آنها که توانايي کمتري دارند و کمتر کنجکاو هستند، شک بسيار کمي به خود دارند. آنها در مصاحبه مي گويند: «من در هر جنبه اين موضوع يک متخصص هستم.» آنها اغراق نمي کنند؛ زيرا واقعا به اين مسئله باور دارند. آسوده صحبت مي کنند و راحت تر جواب مي گيرند. اين لاف پهلواني براي يک کودک زيباست، اما براي يک فرد بزرگسال هشدار دهنده به نظر مي رسد. اين افراد ذهن خود را مي بندند؛ زيرا معتقدند همه چيز را مي دانند.

يادگيري براي ذهن هاي بسته سخت ترين کار ممکن است. جويندگان کار هر روز در سراسر جهان با رزومه هاي خود اين طرف و آن طرف مي روند و مصاحبه گران هر روز آدم هاي زيادي را مي بينند که بايد کتاب درون ذهن آنها را بشکافند. آن را بخوانند و انتخاب کنند؛ اما بعضي ها هستند که بيشتر از يک کتاب در خود دارند. اين 10 دليلي است که چرا اين دسته از مردم به خودشان شک دارند:

1. آنها از باتجربه ها ياد گرفته اند و نمي توانند خيلي زود خود را در چنين رده اي قرار دهند.

2. آنها مي دانند خيلي چيزها وجود دارد که نمي دانند و ميزان دانش اين افراد در برابر تمامي دانش موجود مانند يک کوتوله در برابر يک غول است.

3. آنها مي دانند تخصص و دانشي که دارند فقط بخشي از وجود آنها را مي سازد. آنها هيچ گاه از ميزان سواد و تجربه خود راضي نيستند.

4. آنها مي دانند هر فردي، دانشي وسيع در وجود خود دارد. آنها نمي خواهند تمامي گفتگوها درباره آنها باشد.

5. آنها بيشتر بر تجاربي که ندارند تمرکز مي کنند تا آنچه در اختيار دارند.

6. آنها بيشتر به کار و ماموريت خود اهميت مي دهند تا برند شخصي خودشان.

7. آنها وقتي در معرض توجه عموم قرار مي گيرند احساس راحتي نمي کنند.

8. با کمک به ديگران احساس رضايت مي کنند نه با صحبت کردن درباره خودشان.

10. هيچ رهبر و مدل خوبي براي آنها وجود ندارد که بگويد «تو فوق العاده اي». آنها ياد نمي گيرند چگونه با اعتماد به نفس روي پاي خود بايستند.

افراد باهوش با وجود استعدادشان در زندگي مرتکب اشتباه هايي مي شوند که نتيجه اش مي شود انتخاب «شغل و زندگي شخصي شايسته يک فرد متوسط يا حتي کم هوش»! اما باهوش ها چه اشتباه هاي احمقانه اي مرتکب مي شوند؟




1. فکر به جاي عمل

باهوش ها چون توانايي و مهارت بيشتري براي فکر کردن دارند، موقع عمل باز هم فکر مي کنند؛ به ويژه وقتي قرار است تغيير ايجاد کنند يا به اصطلاح «دنيا را نجات دهند»، موقع عمل باز هم سر خود را با نظريه و تحقيق گرم مي کنند.

2. ناديده گرفتن «طراحي و جنبه هاي زيبايي شناسي»

اگر در کار خودتان متخصص و باهوش هستيد، ممکن است آن قدر درگير جزييات و کارايي فني يک شيء شويد که فراموش کنيد مردم عادي به «احساس کلي» به يک محصول بها مي دهند، نه به يک ويژگي خيلي فني ديگر! مثلا وقتي اولين «آي پاد» روانه بازار شد، آدم هاي خيلي فني گفتند: «اوه! اين خيلي گران است، از ديد فني هم چيز خيلي بيشتري از ديگر موزيک پليرهاي ديگر ندارد؛ با نصف اين قيمت مي شود يک ام پي تري پلير قديمي خريد.» ولي مردم براي خريدن «آي پاد» جديد پول دادند، چون احساس کلي از به دست گرفتن آن را خيلي دوست داشتند!

3. کم اهميت تلقي کردن تلاش

براي موفق شدن تلاش و استمرار و اصرار مهم تر از استعداد است ولي باهوش ها از آنجا که سريع تر درک مي کنند و براي نمره خوب گرفتن به تلاش زيادي نياز ندارند، در نتيجه، آن زماني که به تلاش و استمرار براي موفقيت نياز دارند از پس آن چالش بر نمي آيند. باهوش ها در بچگي بعد از هر موفقيت کوچک چنين مي شنوند: «آفرين. چه دختر/پسر باهوشي» و گمان مي کنند باهوش بودن بخشي از شخصيت و جزوي از وجود آنهاست. بعدها وقتي نتوانند از پس کاري در همان لحظه بر آيند اصلا به آن کار دست نمي زنند و سراغش نمي روند زيرا اصولا با چالش ناشي از تلاش بيگانه اند.




4. احترام بيش از حد به چهره هاي شاخص و مقامات

البته اين فقط اشتباه باهوش ها نيست ولي اگر شما به متخصص ها، افراد معروف و سرشناس يا تحصيل کرده هاي يک رشته بيش از حد احترام بگذاريد، دامي در راه شما نهفته است. پروفسور «استنلي ميلگرام» روانشناس مي گويد: «بيشتر مردم و از جمله باهوش ها دستور مقامات را بي چون و چرا اطاعت مي کنند، حتي زماني که مي دانند نتيجه اش به ضرر همه است.» متاسفانه افراد باهوش دنباله روهاي سر به راهي هستند.

آنها امکان دارد تمامي عمر خود را حتي در قالب حرفه اي و تخصصي به لذت بخشيدن به مقامات (مثلا روساي خود) صرف کنند و از دانش، زمان، تخصص و هوش خود براي خدمت به آنها استفاده کنند، آن قدر که اصلا نتوانند به اين فکر کنند که خودشان مي خواسته اند چه کار متفاوتي انجام دهند.

5. غرور و اعتماد به نفس کاذب

باهوش ها وقتي مي بينند در کاري موفق اند اين امر به آنها القا مي شود که در همه زمينه هاي غيرمرتبط هم صاحب نظر هستند! باهوش ها مي خواهند هميشه از «ميان بر» به مقصد برسند و به خيال خودشان زرنگي کنند! به همين دليل بيشتر از افراد باهوش متوسط خطا مي کنند. توصيه «تايم» اين است: «اگر در رشته خود تحصيل کرده و صاحب نظر هستيد، گمان نکنيد درباره همه چيز صاحب نظريد!»

6. ارزش دهي بيش از اندازه به تحصيلات

نويسنده مشهور آمريکايي، مارک تواين، زماني گفته بود: «اجازه ندهيد آموزش و پرورش و آموزش عالي در آموزش ما تداخل کند!» در واقع باهوش ها فکر مي کنند آنچه و آن گونه که در مدرسه و دانشگاه ياد مي گيرند، تنها مسائل قابل يادگيري و تنها شيوه يادگيري هستند. بسياري از باهوش ها ميان «آموزش» و «درس خواندن» تفاوتي قائل نمي شوند و يادگيري تجربي را کم اهميت مي دانند؛ از آن بدتر، ارزش آدم ها را از روي تحصيلات شان مي سنجند و چشم خود را روي ديگر ويژگي هاي بسيار مختلف و متنوع افراد مي بندند.