چاپ

آریا جوان - فورد موستانگ از سال 1964 تا امروز تولید می‌شود. در نسل اول موستانگ که یکی از پرطرفدارترین خودروهای کلاسیک آمریکایی است، مدل‌ها و نسخه‌های جذابی تولید شد.

50 سال پیش، خودروساز آمریکایی فورد با هدف تولید خودرویی خوش‌قیمت و مناسب برای نیازهای همه، نام موستانگ (تلفظ صحیح انگلیسی ماستنگ، Mustang) را مطرح کرد. به‌طور دقیق‌تر، 29 فروردین سال جاری تولد 55 سالگی فورد موستانگ بود. موستانگ مدرن با مدل دهه‌ی 1960 بسیار متفاوت است؛ در چند سال اخیر محصول اصیل فورد پرفروش‌ترین خودروی اسپرت (کلاس کوپه) در جهان بوده است و به‌ویژه چینی‌ها علاقه‌ی خاصی به این مدل دارند. البته فروش بالای موستانگ جدید به‌معنی محبوب نبودن مدل کلاسیک نیست؛ بلکه نسل اول موستانگ در دهه‌های 1960 و 1970 هنوز هم یکی از پرطرفدارترین خودروهای قدیمی ساخت آمریکا شمرده می‌شود.

مقاله‌ی مرتبط:
برترین خودروهای تاریخ؛ فورد موستانگ 1964
زمانی‌که اولین مدل از فورد موستانگ رونمایی شد، قیمت بنزین بسیار پایین بود و انواع خودروهای اسپرت از برندهای مختلف مثل نقل ونبات در آمریکا فروخته می‌شدند. فورد خودرویی با کلاس و سطح جدیدی به بازار آورد و زمانی‌که شرکت‌های دیگر برای رقابت وارد میدان شدند، شور خاصی در صنعت خودروسازی ایجاد شد. فورد موستانگ امروز به پنج دهه اصالتش افتخار می‌کند و با تکیه بر پیشرانه‌ی V8، هر روز به شمار طرفدارانش افزوده می‌شود. در این مقاله قصد داریم نسل اول موستانگ و بهترین مدل‌هایش را بررسی کنیم؛ اولین موستانگ چه داستانی داشت؟ سال 1962؛ اولین مدل مفهومی موستانگ

اولین مدل مفهومی از موستانگ شباهت بسیار کمی با نمونه‌ی نهایی و تولیدی داشت. مدل مفهومی یک موستانگ، خودرویی دوسرنشینه با پیشرانه‌ی 4 سیلندر V شکل 1/5 لیتری بود؛ این مدل موتورمیانی برای پر کردن شکاف بین شورولت کوروت و کارتینگ و شرکت در مسابقات گروه 9 فدراسیون جهانی اتومبیل‌رانی (FIA) با نظارت کمیته‌ی ویژه‌ی مقامات فورد و سرپرستی لیدو آنتونی ایاکوکا طرحی شده بود. موستانگ قرار بود که خودرویی متفاوت در عملکرد فنی، طراحی و کاربردی بودن باشد؛ این مورد را می‌توان از پیشرانه‌ی کوچک V4 با قدرت‌های 89 و 109 اسب‌بخار و بدنه‌ی آلومینیومی درک کرد. در طول 100 روز تلاش، دو دستگاه از اولین مدل مفهومی موستانگ تولید شد؛ یک مدل نمایشی فایبرگلس بدون پیشرانه و یک مدل آماده برای آزمایش میدانی. نمایش عمومی مدل مفهومی یک موستانگ در گرن‌پری فرمول یک سال 1962 انجام شد؛ پیش از برگزاری مسابقه، دن گِرنی یک دور پشت فرمان موستانگ مفهومی در پیست واتکینز گلن رانندگی کرد. گرنی اشاره کرد که بیش از 190 کیلومتربرساعت با موستانگ مفهومی سرعت گرفته است؛ این گفته‌ی راننده‌ی آمریکایی فرمول یک باعث شد تا رسانه‌های مختلف از احتمال رقابت فورد با شورولت کوروت خبر دهند، همان واکنشی که ایاکوکا انتظارش را داشت. مقامات فورد طرح دوسرنشین بودن موستانگ را برای فروش بیشتر مناسب ندانستند؛ بنابراین برنامه‌ریزی برای طراحی و تولید مدل مفهومی دوم آغاز شد. سال 1963؛ دومین مدل مفهومی موستانگ

تیم طراحی و مهندسی فورد در دومین مدل مفهومی موستانگ با نام رسمی Mustang II، تغییرات مهمی ایجاد کردند. براساس خواسته‌ی مقامات فورد، موستانگ دوم حالا با ظرفیت 2+2 سرنشین همراه بود و از طرح موتورجلو-محورعقب استفاده می‌کرد که امتحانش را در خودروسازی پس داده بود. مدل مفهومی دوم از نظر طراحی شباهت بیشتری به مدل تولیدی داشت؛ چراغ‌های عقب و شیارهای کنار پنجره دقیقا همانند مدل 1964 بود. پیشرانه‌ی V8 با حجم 4/7 لیتر هم نشانه‌ای دیگر از قصد جدی فورد برای تولید موستانگ بود. مدل مفهومی دوم موستانگ هم مشابه نمونه‌ی‌ اول در گرن‌پری فرمول یک آمریکا (سال 1963) به‌نمایش عمومی گذاشته شد. مدل‌های مفهومی یک و دو موستانگ در موزه‌های هنری فورد و دیترویت نگه‌داری می‌شوند. سال 1964؛ اولین نسل از فورد موستانگ رونمایی شد

رونمایی موستانگ در نمایشگاه نیویورک بسیار باشکوه بود؛ نزدیک به دو سال بود که آمریکایی‌ها انتظار محصول جدید فورد را می‌کشیدند اما فروش 22,000 دستگاه تنها در 24 ساعت پس از رونمایی، فراتر از انتظار همه بود. درواقع مقامات فورد انتظار داشتند که موستانگ در سال اول تولید تا 100 هزار دستگاه فروش داشته باشد که تنها در روز اول عرضه، یک چهارم این هدف به‌نتیجه رسید. تقاضا برای موستانگ به‌قدری بالا بود که علاوه‌بر خط تولید میشیگان درکنار مدل فالکون، کارخانه‌های کالیفرنیا و نیورجرزی هم در اختیار محصول جدید فورد قرار گرفتند. موستانگ 1964 با پیشرانه‌ی 6 سیلندر خطی و قدرت 101 اسب‌بخار درکنار سه پیشرانه‌ی 8 سیلندر V شکل با قدرت‌های 164 و 210 و 271 اسب‌بخار فروخته شد؛ در سال 1965، نزدیک به 35 درصد از موستانگ‌های فروخته‌شده به پیشرانه‌ی 6 سیلندر مجهز بودند. در سال دوم عرضه، تقاضا برای موستانگ 6 سیلندر به 42 درصد رسید. ظرفیت تولید اول و بدون بازطراحی موستانگ از سال 1964 تا 1966 بود که در این مدت، نسخه‌های دیگری هم از محصول جذاب فورد رونمایی شدند. سال 1964؛ موستانگ با طرفیت دو سرنشین

مقامات فورد تولید موستانگ در مدل‌های کوپه، کروک و فست‌بک را تأیید کرده بودند اما از طرفی دستِ تیم طراحی را باز گذاشتند تا نسخه‌های خاص‌تر را هم ارائه کنند. هدف مدیران ارشد فورد این بود که اگر به تنوع و جذب بیشتری مشتری نیاز بود، طرح تولید موستانگِ متفاوت، آماده باشد. در انواع طرح‌های پیشنهادی، مدل دو سرنشین موستانگ و بازگشت به مدل مفهومی یک، طرفداران زیادی داشت؛ البته تنها یک نسخه تأیید شد و از طرفی تنها در نسخه‌ی پروتوتایپ باقی ماند. موستانگ دوسرنشینه ساخت شرکت DST حدود 40/5 سانتی‌متر طول کمتری از مدل استاندارد داشت و به «Shorty Mustang» معروف است. ویژگی دیگر این نسخه، استفاده از فایبرگلس در تمام بخش‌های بدنه بود؛ فورد این مدل ویژه را در همایش‌های معتبری به‌نمایش گذاشت و همین مورد باعث شد تا شایعه‌ی تولید موستانگ منحصربه‌فرد با ظرفیت دو سرنشین قوت بگیرد. اما این مدل که امروز با نام مدل مفهومی سوم موستانگ هم مشهور است، هیچوقت به تولید نرسید. جالب این است که طراح این مدل که به‌صورت قراردادی با خودروساز آمریکایی همکاری می‌کرد، موستانگ مورد علاقه‌اش را در یک انبار بدون اطلاع مقامات فورد مخفی کرد؛ پس از چند ماه جست‌وجو، بازرسانِ فورد، موستانگ مخفی‌شده را پیدا کردند و سرانجام در اختیار یک شرکت بیمه قرار دادند. با اینکه موستانگ مفهومی و خاص نباید به فروش عمومی گذاشته می‌شد، اما امروز در اختیار یک شخص حقیقی قرار دارد و داستان فروشش به‌طور دقیق اعلام نشده است. سال 1965؛ موستانگ با طرح سدان و دو دیفرانسیل

بازار محصول جدید فورد در اواسط دهه‌ی 1960 میلادی تا جایی پرشور بود که احتمال تولید مدل سدان موستانگ هم مطرح شد. فورد در سال 1965 برای موستانگ 518,252 مشتری پیدا کرده بود و تقاضا همچنان بالا بود؛ علاقه‌مندی مردم باعث شد تا مقامات فورد به‌فکر تولید مدلی متفاوت و جدید از موستانگ باشند. تیم طراحی فورد برنامه‌های اولیه برای به واقعیت پیوستن موستانگ سدان را آغاز کرد؛ نمونه‌ی آزمایشی موستانگ چهاردر تولید شد اما هیچ‌وقت به مرحله‌ی نهایی نرسید. جالب این است که تصاویر مدل آزمایشی سدان سال 1963 گرفته شده، بنابراین حتی پیش از رونمایی رسمی نسل اول موستانگ، تولید نسخه‌ی چهاردر مطرح بوده است. موستانگ سدان قرار بود براساس پلتفرم مدل فالکون تولید شود و تنها عاملی که مانع این هدف شد، ترکیب نامناسب خودروهای چهاردر با طراحی اصیل موستانگ بود؛ از طرفی اگر موستانگ در کلاس سدان تولید می‌شد به‌طور رسمی با عنوان خودروی پونی (Ponycar) که بنیان‌گذارش بود، فاصله می‌گرفت.

باید قبول کنیم که فرمان‌پذیری موستانگ کلاسیک دربرابر خودروهای اروپایی مقایسه کردنی نیست. مدیران ارشد فورد مطلع‌ترین افراد به این موضوع بودند بنابراین اضافه کردن سیستم انتقال قدرت را درنظر گرفتند. هدف اصلی، بهبود فرمان‌پذیری و پایداری موستانگ به‌ویژه در هوای بارانی و جاده‌های لغزنده بود؛ سال 1965 یک دستگاه موستانگ با پیشرانه‌ی V8 به مرکز تحقیقاتی فرگوسن در انگلستان ارسال شد تا اولین آزمایش‌ها برای کارایی سیستم دو دیفرانسیل انجام شود. هری فرگوسن که امروز از او به‌عنوان «پدر تراکتورهای مدرن» یاد می‌شود، شرکت فرگوسن را تشکیل داد و از پیش‌گامان طراحی سیستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک بود. آزمایش نصب سیستم چهارچرخ محرک روی موستانگ برای بهتر کردن فرمان‌پذیری موفقیت‌آمیز بود، اما مقامات فورد توسعه‌ و تولید انبوه این مدل را بسیار پرهزینه دانستند. این پروژه خیلی زود لغو شد و هنوز هم خبری از موستانگ تمام چرخ محرک نیست؛ بسیاری از رقبای موستانگ مثل چلنجر، امروز با سیستم تمام چرخ محرک تولید می‌شوند. نصب سیستم دودیفرانسیل فرگوسن روی موستانگ می‌توانست تاریخی و بسیار مهم باشد و آمریکایی‌ها می‌توانستند به‌عنوان اولین تولیدکننده‌ی خودروی جاده‌ای دو دیفرانسیل در کتاب‌های تاریخ ماندگار شوند؛ اما موستانگ دیفرانسیل عقب باقی ماند و سیستم تمام چرخ محرک فرگوسن روی خودروی زیبای جنسن FF نصب شد. سال 1965؛ آغازِ ترکیب شلبی و موستانگ

کرول شلبی نقش مهمی در افزایش محبوبیت موستانگ داشت. زمانی‌که شلبی برای اولین‌بار محصول جدید فورد را دید، تنها به ارتقاء و تیونینگ موستانگ فکر می‌کرد. فورد موستانگ خودرویی عضلانی نبود، بنابراین ابعاد و وزنش کوچک‌تر و کمتر از نمونه‌های تمام عضلانی آمریکایی بود؛ ازطرفی شلبی که تولید مدل کبرا را در کارنامه داشت، کاملاً با پیشرانه‌ی فورد آشنا بود. اولین مدل از شلبی موستانگ تاریخ، سال 1965 با کد GT350 تولید شد؛ این مدل از پیشرانه‌ی 8 سیلندر V شکل 4/7 لیتری استفاده می‌کرد که به‌عنوان آپشن در فورد موستانگ فروخته می‌‌شد؛ قدرت شلبی GT350 به‌لطف کاربراتور سفارشی و بزرگ‌تر به 306 اسب‌بخار می‌رسید که 35 اسب‌بخار بیشتر از موستانگ V8 استاندارد بود. مهندسی شلبی تنها در افزایش قدرت پیشرانه خلاصه نمی‌شد و GT350 با تنظیمات سفارشی سیستم تعلیق و فرمان همراه بود. رینگ‌های سفارشی 15 اینچی و طرح سفید و آبی بدنه از دیگر تغییرات شلبی برای موستانگ بودند. شلبی GT350 از لحاظ عملکرد فنی بین دو کلاس خودروهای جاده‌ای و مسابقه‌ای قرار می‌گرفت؛ این مدل ماندگار با قیمت پایه 4,547 دلار (حدود 36,000 دلار به نرخ و تورم 2019) تنها به نمایندگی‌های معتبر فورد فروخته می‌شد. سال 1966؛ موستانگ GT350H اجاره‌ای و مدل استیشن

همکاری سه برند فورد، شلبی و هرتز (Hertz) بسیار عجیب بود. مدل GT350H به‌طور ویژه برای شرکت اجاره‌ی خودرو هرتز تولید شد تا همه با کمترین هزینه‌ی ممکن تجربه‌ی رانندگی با اولین خودروی پونی جهان را داشته باشند. شلبی در این مدل هم از پیشرانه‌ی 4/7 لیتری با قدرت 306 اسب‌بخار استفاده کرد؛ موستانگ GT350H با طرح ویژه‌ی بدنه و لوگوی شرکت هرتز، تفاوت زیادی با شلبی GT350 نداشت. هدف اصلی تولید 1001 دستگاه موستانگ GT350H و توزیع در نمایندگی‌های مختلف هرتز در سراسر آمریکا، بازاریابی و جذب مشتری برای مدل شلبی موستانگ GT350 بود. مقامات فورد پیش‌بینی می‌کردند که پس از اجاره‌ی این مدل و تجربه‌ی رانندگی با GT350H، تقاضا برای موستانگ بیشتر خواهد شد. در سال 1966، موستانگ GT350H به تمام افرادی که بالای 25 سال بودند، با مبلغ 17 دلار در یک روز ( به نرخ امروز حدود 130 دلار) یا 17 سنت در هر یک مایل مسافت (1/6 کیلومتر) اجاره داده می‌شد. پروژه‌ی موستانگ اجاره‌ای درست مانند پیش‌بینی مدیران ارشد فورد پیش نرفت؛ محبوبیت موستانگ بیشتر شد، اما علاقه‌مندان GT350H را راهی ارزان‌قیمت برای به‌دست آوردن خودروی مسابقه‌ای درنظر گرفتند. بسیاری از افراد برنامه‌ی ویژه‌ای برای موستانگ اجاره‌ای داشتند؛ پس از پرداخت مبلغی کم و دراختیار گرفتن GT350H، برخی افراد پیشرانه‌‌ای قدرتمندتر از شلبی را روی موستانگ نصب و در مسابقات شرکت می‌کردند. پس از پایان مسابقه، پیشرانه‌ی اصلی دوباره روی GT350H نصب و بدون مشکل تحویل نمایندگی هرتز می‌شد. درهر صورت GT350H مدل موفقی در تاریخ موستانگ بود، به‌طوری این کد در دو نسخه‌ی دیگر در نسل‌های بعد هم عرضه شد.

پس از گذشت دو سال از تولید موستانگ و حذف طرح سدان، تعدادی از مدیران فورد به‌فکر عرضه‌ی مدلی جادارتر افتادند. تیم طراحی فورد، مدل شوتینگ بریک با دو در را پیشنهاد دادند. اما باز هم تنها یک مدل آزمایشی از موستانگ شوتینگ بریک ساخته شد و این پروژه لغو شد. مدل پروتوتایپ موستانگ استیشن در طول 11 ماه در شرکت ایتالیایی Construzione Automobili Intermeccanica طراحی و تولید شد؛ مقامات فورد تولید این مدل را به‌دلیل تمرکز بیشتر بر نسخه‌های جدید کوپه، فست‌بک و کروک تأیید نکردند. سال 1967؛ قدرت بیشتر برای موستانگ

در پایان سال 1966، فروش موستانگ روند نزولی گرفت و به‌زودی رقبای قدرتمندتر از راه رسیدند. فورد برای جلوگیری از فروش کمتر، عرضه‌ی نسخه‌های تولید محدود و ویژه برای مناطق و ایالت‌های مختلف آمریکا را درنظر گرفت. اولین مدل ویژه، موستانگ با کد High Country Special با سه رنگ اختصاصی سبز، طلایی و آبی بود که تنها در ایالت کلرادو فروخته شد؛ این نسخه در سال‌های 1966، 1967 و 1968 در تعداد محدود عرضه شد. سال 1976 بود که شورولت ، پونتیاک و داج محصولات جدیدشان برای رقابت با موستانگ را رونمایی کردند. پیش از بازطراحی موستانگ، فورد ابتدا پیشرانه‌ی 6/4 لیتری با قدرت 320 اسب‌بخار را ارائه کرد؛ قیمت موستانگ با پیشرانه‌ی جدید، 264 دلار (حدود 2,000 دلار به نرخ 2019) بیشتر شد. داستان قدرت بیشتر برای موستانگ با مدل شلبی GT500 به فصل جدیدی رسید؛ این مدل در سال 1967 معرفی شد و شلبی GT350 را به‌عنوان قدرتمندترین نسخه از موستانگ کنار زد. شلبی GT500 از پیشرانه‌ی 8 سیلندر V شکل 7 لیتری کبرا با قدرت 355 اسب‌بخار در 5400 دوربردقیقه استفاده می‌کرد. از ویژگی‌های ظاهری مهم دیگر این نسخه که تفاوت بیشتری بین مدل‌های استاندارد و قدرتمند موستانگ ایجاد کرد، طرح سفارشی درکنار دریچه‌ هوای بزرگ روی کاپوت بود.

درحالی که شلبی مدل GT500 را رونمایی می‌کرد، نسخه‌ای ویژه از موستانگ پشت درهای بسته در حال توسعه بود. شلبی به‎سفارش تایرسازی گودیِر (Goodyear) برای آزمایش لاستیک‌های جدیدش، مدلی بسیار قدرتمند از موستانگ را بر پایه‌ی GT500 تولید کرد. کد مخصوص این نسخه سوپر اسنیک (Super Snake) بود و از پیشرانه‌ی 520 اسب بخاری V8 درکنار ترمزهای سفارشی و تایرهای گودیر استفاده می‌کرد. زمانی‌که موستانگ شلبی سوپراسنیک در آزمایش‌های گودیر نهایت سرعت بیش از 270 کیلومتربرساعت را ثبت کرد، احتمال تولید نهایی و فروش عمومی این مدل در 50 دستگاه مطرح شد. تیم مهندسی شلبی قیمت نهایی سوپراسنیک را حدود 8,000 دلار تخمین می‌زد؛ از طرفی مقامات فورد هم با پروژههای پرهزینه مخالف بودند، بنابراین تولید محدود سوپراسنیک 1967 لغو شد و تنها یک مدل آزمایشی و تک‌نمونه باقی ماند. کد سوپراسنیک در نسل‌های بعدی موستانگ سال‌های 2007 و 2018 احیا شد و جزو قدرتمندترین محصولات فورد است. سوپراسنیک کلاسیک امروز تا 1/3 میلیون دلار قیمت می‌خورد. سال 1968؛ پیشرانه‌ی بزرگ برای موستانگ

همکاری شلبی و فورد باز هم ادامه یافت تا نسخه‌ای دیگر با کد GT500KR عرضه شود؛ کد KR به‌معنی سلطان جاده (Kind of the Road) بود. موستانگ شلبی GT500KR در نمایشگاه خودرو نیویورک سال 1967 رونمایی و به‌عنوان جایگزین GT500 استاندارد معرفی شد. پیشرانه‌ی این مدل نمونه‌ی 7 لیتری V8 کبرا اما این بار با قدرت 400 اسب‌بخار بود؛ از آنجایی که موستانگ از سال 1964 روزبه‌روز بزرگ‌تر و سنگین‌تر شده بود، پنل‌های بدنه از فایبرگلس ساخته شدند. شلبی GT500KR تنها در سال 1968 عرضه شد و سال 1969 دوباره مدل GT500 پرچم‌دار نسخه‌های مختلف موستانگ شد؛ اما در همین یک سال، از GT500KR شلبی 1570 دستگاه فروش رفت. در سال 1968 موستانگ GT350 پیشرانه‌ی جدیدی دریافت کرد و قدرتش به 250 اسب‌بخار رسید؛ در مقایسه با سال 1967 این قدرت 56 اسب‌بخار کمتر شده بود اما آپشن پیشرانه‌ی سوپرشارژ با قدرت 335 اسب‌بخار درنظر گرفته شد.

با نزدیک شدن به دهه‌ی 1970، موستانگ که در عصر اسب‌بخار آمریکایی قرار داشت با رقبایی روبه‌رو شد که پیشرانه‌های بزرگ‌تری داشتند. شورولت کامارو و پونتیاک فایربرد هر دو با پیشرانه‌های بزرگ‌تر از موستانگ فروخته می‌شدند؛ این ویژگی در آن سال‌ها مهم‌تر از مصرف سوخت یا فناوری‌ و تجهیزات رفاهی بود. مقامات فورد برای حفظ کردن جایگاه موستانگ در بازار، پیشرانه‌ی V8 جدیدی با حجم 7 لیتر و قدرت 390 اسب‌بخار را به فهرست آپشن‌ها اضافه کردند؛ به‌لطف این پیشرانه، حالا موستانگ در زمانی حدود 6 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسید. در پایان سال 1968، فهرست پیشرانه‌های موستانگ شامل یک نمونه‌ی 6 سیلندر 115 اسب بخاری و 11 نمونه‌ی 8 سیلندر V شکل با قدرت‌های 195 تا 390 اسب‌بخار می‌شد. سال 1969؛ تغییرات ظاهری موستانگ درکنار مدل‌های ویژه

در سال 1969، فورد موستانگ بازهم بزرگ‌تر و سنگین‌تر شد و برای اولین‌بار، از چهار چراغ جلو استفاده کرد. به‌عنوان اولین مدل مخصوص از موستانگ جدید، پکیج ارتقاء مک وان (Mach 1) رونمایی شد. مک وان پکیج آپشن ویژه برای موستانگ بود؛ چیزی مشابه انواع پکیج‌های ارتقای فنی و ظاهری 2019 بی‌ام‌و . مک وان که تنها در مدل فست‌بک عرضه می‌شد، با قلاب‌های روی کاپوت، سیستم تعلیق بهتر و کابین مجهزتر طرفداران زیادی پیدا کرد. مک وان به‌صورت استاندارد با پیشرانه‌ی 5.8 لیتری در دسترس بود، اما فورد حجم‌های مختلف از V8 را روبه‌روی مشتری قرار می‌داد. سال 1969 برای موستانگ بسیار مهم بود؛ علاوه‌بر اینکه این مدل در آستانه‌ی بازطراحی بزرگی قرار داشت، نسخه‌های متنوعی شامل GT، Boss 302، Boss 429، شلبی GT350، شلبی GT500 و مک وان عرضه می‌شدند.

Boss 302 مدل ویژه‌ی دیگری از موستانگ در سال 1969 بود که محبوبیت بالایی دارد؛ موستانگ Boss 302 برای رقابت در مسابقات خودروهای اسپرت آمریکا موسوم به SCCA Trans-Am تولید شده بود. کد 302 به حجم پیشرانه در واحد اینچ مکعب (4.9 لیتر) اشاره داشت؛ Boss 302 با قدرت 290 اسب‌بخار و تنظیمات سیستم تعلیق به‌طور ویژه برای رانندگی تهاجمی در خیابان تیونینگ شده بود. موستانگ Boss 302 در مسابقات SCCA Trans-Am سال 1968 و 1969 از شورولت کامارو شکست خورد اما درنهایت در سال 1970 پیروز شد. مدل بعدی، Boss 429، قدرتمندترین مدل از موستانگ در سال 1969 بود؛ این نسخه از پیشرانه‌ی 7 لیتری با قدرت 370 اسب‌بخار استفاده می‌کرد و برای رقابت مستقیم با محصولات کرایسلر تولید شد. در سال‌های 1969 و 1970 درمجموع 1359 دستگاه از موستانگ Boss 429 فروخته شد. آخرین نفس‌های نسل اول موستانگ

مقامات فورد در آخرین سال‌های تولید نسل اول موستانگ، مدل لوکس Grande را تولید کردند. با پرداخت 231 دلار بیشتر از مدل استاندارد (حدود 1600 دلار به نرخ 2019)، موستانگ به سقف وینیل، کابین مجهزتر، تزئینات چوبی و رنگارنگ مجهز می‌شد. فهرست پیشرانه‌های نسل اول موستانگ در سال‌های آخرِ تولید، شامل 6 سیلندر خطی با قدرت 115 اسب‌بخار و 8 نمونه‌ی V8 با قدرت‌های 220 تا 370 اسب‌بخار بود؛ البته مثل بیشتر خودروسازان در آن سال‌ها، فورد هم نهایت قدرت محصولاتش را به‌صورت دقیق اعلام نمی‌کرد و موستانگ 370 اسب بخاری قدرت بیشتری داشت. در سال 1969 بیش از 81 درصد فروش موستانگ با پیشرانه‌ی V8 و 71 درصد با جعبه‌دنده‌ی خودکار بود. سال 1974؛ نسل دوم موستانگ

در طول تاریخ بارها مشاهده کرده‌ایم که فورد برای پاسخ‌دهی به تقاضا و تمایل بازار تصمیم‌های عمیق و درخورتوجهی گرفته است. موستانگ نیز در همین قاعده قرار می‌گیرد و در نسل دوم کاملاً دگرگون شد. سال 1973 بحران سوخت فراگیر بود؛ بنابراین فورد برای تولید نسل دوم موستانگ، خودرویی متفاوت با نسل اول عرضه کرد. موستانگ دوم براساس پلتفرم پینتو (Pinto) شکل گرفته بود؛‌ در مقایسه با نسل اول کوچک‌تر بود و از طرح صندوق عقب مک وان استفاده می‌کرد. موستانگ جدید قرار بود رقیبی بزرگ برای خودروهای وارداتی به آمریکا، مثل تویوتا سلیکا باشد.

نسل دوم موستانگ جایگاهی در نگاه کلکسیونرها ندارد و در بین طرفداران قدیمی هم دیدگاهی سیاه و سفید دارد؛ به‌عقیده‌ بسیاری از افراد، موستانگ 1974 باید براساس صنعت خودروسازی آمریکا تغییر می‌کرد. گروهی دیگر معتقد هستند که نسل دوم موستانگ با اصالت و روح اول نسل اول مخالف است؛ قدرت کمتر، کیفیت ساخت پایین و طراحی معمولی اصلا شایسته‌ی موستانگ نیست. اگر واقع‌بین باشیم، صحبت‌های هر دو گروه صحیح است؛ اما واقعیت این است که نسل دوم موستانگ هیچوقت موفقیت‌های نسل دوم را تکرار نکرد و اصلا در سطح مقایسه با مدل 1964 نبود. به‌نظر شما بهترین نسل از فورد موستانگ کدام است؟ کدام مدل از نسل اول را بیشتر می‌پسندید؟ شلبی، جی‌تی یا Boss؟ موستانگ 2019 چقدر با تعریف واقعی خودروی پونی سال 1964 فاصله گرفته است؟