آریا
جوان -
به‌به که چه پسری!
k ٤.٨
٢٧
بانک
ورزش / می‌گویند مهدی طارمی برای بازگشت به پرسپولیس خواهان عقد قرارداد ششصد هزار دلاری شده است. خدا این بچه‌های خوب را برای
فوتبال ایران حفظ کند؛ پسرهایی که «محبت» جلوی چشم‌شان می‌ماند و می‌دانند با کسی که از خاک بلندشان کرده، چطور باید رفتار کنند. هنوز بیشتر از پنج سال نگذشته، از آن تابستان گرمی که آقا مهدی فاصله هزار و چهارصد کیلومتری بین بوشهر و اردبیل را قرقر با اتوبوس پشت سر گذاشت تا به تست فنی علی دایی در اردوی پرسپولیس برسد و زندگی‌اش عوض شود. معلوم نیست طارمی در آن روزگار چیزی از «دلار» می‌دانست یا نه، اما می‌گویند پول همین بلیت را هم وکیلش داد؛ داد تا یک خط‌شکن جدید برای مرزهای ناسپاسی در تاریخ
فوتبال ایران ظهور کند.
بعد از آن گند عظیم، گریز شبانه به ترکیه و بازگشت فاجعه‌باری که هنوز کل باشگاه دارد تاوانش را می‌دهد، شاید طارمی باید با خواهش و تمنا و قرارداد سفید به جمع سرخپوشان برمی‌گشت تا بلکه جبران مافات کند، اما این قصه مال آنهایی است که یک جو جنم دارند؛ کسانی که انگشت‌های عسلی را گاز نمی‌گیرند و حق نان و نمک را می‌شناسند. البته که دنیا فقط مال لوطی‌ها نیست و بقیه هم حق دارند برای خودشان تصمیم بگیرند، اما خبر نیامدن را با دو خط بیانیه صمیمانه و احترام‌آمیز هم می‌شود داد؛ نیازی نیست سه روز گوشی‌ات را روی مدیران باشگاهی خاموش کنی که پنج سال پیش برای ملاقات با سطح پایین‌ترین آنها ثانیه‌شماری می‌کردی. پرسپولیس اگر ششصد هزار دلار پول یامفت داشت، لابد برانکو را نگه می‌داشت تا برایش از چوب خشک بازیکن بسازد؛ نه اینکه محتاج نازکشی از تازه به دوران رسیده‌هایی باشد که دیروزشان را از یاد برده‌اند و تصور می‌کنند امروزشان «ابدی» است. نه رفیق؛ به قول معروف زندگی همین یک غروب نیست، صبح هم دارد.
نفرین بر جهش طبقاتی، اگر نتیجه‌اش ظهور امثال طارمی باشد؛ ستاره نسل هیس و ارمغان‌آور داغ اردوغان که برای تمیزکاری یکی از آخرین تپه‌هایش، وزارت خارجه مملکت مجبور شد کوپنش را خرج کند. هر آدمی در این موقعیت لابد سرش را پایین می‌اندازد و دست و پایش را جمع می‌کند؛ مشروط بر اینکه در لغتنامه‌اش اساسا کلماتی مثل حرمت و خجالت وجود داشته باشد. البته که طارمی حق دارد پرسپولیسی‌ها را قال بگذارد؛ به هر حال گیرنده فایل صوتی تاریخی «حاجی فقط دارم به عشق خودت میام» ماه‌هاست پشت میله‌ها رفته و بقیه هم لابد ارزشی ندارند. به‌به که چه پسری!