آریا
جوان -
نوله پیرمرد را نا امید کرد
k ١.٩
٠
آخرین خبر / فینال 4 ساعت و 55 دقیقه‌ای ویمبلدون همه را به طرز دوست‌داشتنی از تنیس سیر کرد. انگار که خوردن یک غذای لذیذ ساعت‌ها طول کشیده باشد و هر لحظه به مزه آن چیزی اضافه شده باشد. نوواک جوکوویچ و راجر فدرر این محصول مشترک را در اختیار دنیا گذاشتند و دست آخر رستوران
مرد صرب بزرگترین کاسب دنیا لقب گرفت چراکه او همچنان
مرد بلامنازع دنیای تنیس است.
دوری که باطل نبود
جوکوویچ فینال ویمبلدون را بهتر آغاز کرد، جلو افتاد اما از یاد برده بود که رقیبش با وجود سن و سال زیاد هنوز هم یکی از پرانرژی‌ترین آدم‌های روی زمین است. به همین راحتی ست نخست این دیدار به تای‌بریک کشیده شد و در آن تنیسور اهل صربستان به سختی حریف را شکست داد. اما در ست دوم فدرر اجازه نداد کار به جای سخت برسد و آنقدر انرژیک ظاهر شد که خیلی زود قافیه را برای رقیب تنگ کرد. ست سوم ورق برگشت. باز هم صربیناتور
مرد میدان بود و ست بعد دوباره چرخه تکرار شد. انگار که در این سیکل هیچ‌کس نمی‌‌خواست بازنده باشد و البته برنده هم. کسانی که بیشترین لذت را از این رقابت سخت می‌بردند آن‌هایی بودند که در کورت حضور داشتند. امتیازات مدام رد و بدل می‌شد و هر 2 تنیسور آنقدر رالی می‌کردند تا طرف مقابل خسته شود اما در گیم بعد همه چیز جبران می‌شد. از لحاظ فنی به نظر می‌رسید که فدرر دست بالا را دارد. سرویس‌های او فوق‌العاده بودند. در واقع نه فقط در فینال که در طول تورنمنت فدرر بهترین سرویس‌زن رقابت‌ها بود. استاد سوییسی همیشه سرویس‌های خوبی می‌زد البته نه آنقدر خوب که بتواند یک بازی را با آن دربیاورد. در واقع او پدیده سرویس‌زنی نبوده مانند مارکوس باغداتیس و یا ژو ویلفردسونگا که در برهه‌ای با سرویس‌های مهارنشدنی‌شان نامی برای خود دست و پا کردند و در آستانه تجربه کردن قهرمانی بودند اما بعدا فراموش شدند. فدرر به ثبات اعتقاد دارد. با همین ثبات در سرویس‌زنی آنقدر حریف را آزار داد که جوکوویچ دیگر می‌دانست زمانی که سرو
مرد سوییسی برسد، او شانس زیادی برای دفاع کردن برابر سرویس‌هایش نخواهد داشت. بنابراین با هوشمندی سعی کرد مسیر بازی را به سمت دیگری ببرد؛ سمتی که در تای‌بریک به کارش آمد. البته که نباید از بدشانسی و بی‌دقتی راجر هم ساده عبور کرد. در واقع چیزی که در تای‌بریک قهرمان را مشخص کرد و اصلا اجازه داد که ست آخر به تای برسد، نه قدرت محض جوکو که بی‌تمرکزی فدرر بود. تا چندی دیگر فدرر 38 ساله می‌شود. روی کاغذ او باید سال‌ها پیش با دنیای پرفشار تنیس خداحافظی می‌کرد. او در رنکینگ سقوط کرد؛ سقوطی بی‌نهایت آزاد. مدت‌ها به دلیل مصدومیت در هیچ مسابقاتی شرکت نمی‌‌کرد و اگر هم شرکت می‌کرد در همان دورهای ابتدایی حذف می‌شد اما عقب ننشست تا این‌که در آستانه 38 سالگی، حالا تمام کسانی را که از خودش جوان‌تر بودند شکست می‌دهد، با رسیدن به فینال پس از نزدیک به 4 دهه رکورد مسن‌ترین فینالیست را می‌شکند و نزدیک به 5 ساعت با کسی که از خودش 6 سال کوچکتر است رقابت پایاپای دارد. اما در تمام طول این سال‌ها از سال 2003 که اولین قهرمانی‌اش در ویمبلدون را تجربه کرده تا همین حالا که هنوز هم تشنه موفقیت است، یک نکته بارز در سبک بازی و شاید شخصیتی‌اش دیده می‌شود. زمانی که احساسات غلبه کند تمرکز کردن سخت می‌شود. فدرر 2 بار این فرصت را داشت که در ست آخر امتیاز قهرمانی را بگیرد. وقتی که 40-15 پیش بود و فقط یک امتیاز بدون استرس می‌خواست. حتی وقتی که کار به تای رسید و با یک جا خالی می‌توانست دست بالا را بگیرد اما در کمال تعجب توپش را به تور زد. نوله ولی شیر زمین بود. شاید به خوبی فدرر بازی نکرد چیزی در ذهن داشت که همیشه به او کمک می‌کند؛ قدرت تمرکز فوق‌العاده. او
مرد شماره 2 را شکست داد تا همچنان خودش
مرد شماره یک باقی بماند. بدون حرف و حدیث و بدون اشتباه، شانزدهمین گرنداسلم، پنجمین ویمبلدون تاریخ و البته 3.5 میلیون پوند پول نقد برای جوکوویچ به دست آمد.