مقاومت انسولين شرايطي است که در آن ماهيچه ها، کبد و سلول هاي چربي به خوبي از انسولين استفاده نمي کنند که در نهايت مي تواند منجر به ابتلا به ديابت نوع2 شود.
تيمي از محققان دانشگاه هرلو کپنهاگ دانمارک به سرپرستي دکتر جان راسموسن به بررسي تاثير استروئيدهاي آنابوليک بر چربي دور شکم و مقاومت انسولين 100 مرد 50 سال و کمتر پرداختند. استروئيدهاي آنابوليک، داروهاي ترکيبي هستند که به دقت عملکرد هورمون هاي جنسي مردانه نظير تستوسترون را تقليد مي کنند.
تمامي مردان در ورزش هاي استقامتي شرکت داده شدند. محققان مردان را براساس ميزان استفاده از استروئيدهاي آنابوليکي به سه گروه تقسيم کردند: 37 مرد که در حال حاضر از اين داروها استفاده مي کردند، 33 مردي که قبلا استفاده مي کردند و 30 مردي که هرگز استفاده نکرده بودند.
از اين مردان بعد از گذشت حداقل 8 ساعت از طول شب که هيچ چيزي نخوردند، تست استاندارد دوساعته ديابت موسوم به OGTT (تست تحمل گلوکز خوراکي) گرفته شد. ميزان قند خون و انسولين مردان هر 30 دقيقه يکبار در طول دو ساعت مدت آزمايش اندازه گيري شد.
سپس حساسيت انسولين آنها با استفاده از يک فرمول استاندارد تعيين شد. هرچقدر نتيجه آزمايش مردان بيشتر بود، حساسيت انسولين شان بهتر بود. از سوي ديگر، نمره کمتر، با مقاومت انسولين بيشتر مرتبط بود.
ميزان چربي دور شکمي مردان نيز با استفاده از تکنولوژي ويژه اي موسوم به اسکن DEXA اندازه گيري شد.
محققان دريافتند مرداني که همواره از استروئيدها استفاده مي کردند داراي درصد کمتر چربي در کل بدن شان بودند. اما اين مردان نسبت به ساير مردان، داراي چربي عميق تري در اطراف اندام شان بودند. اين نوع چربي که به «بافت چربي احشايي» شناخته مي شود، با افزايش ريسک مقاومت انسولين و ديابت نوع2 مرتبط است.