فعاليت‌هايي که از ديد عموم تکراري محسوب مي‌شوند، در واقع دربرگيرنده فرآيندهاي شناختي پيچيده‌اي مانند برنامه‌ريزي و تصميم‌گيري هستند و اين فعاليت‌هاي شناختي مي‌توانند برمغز تاثير بگذارند.
محققان براي انجام اين تحقيقات از فناوري تصويربرداري MRI استفاده کردند و از مغز دوندگان بزرگسال از سراسر آمريکا تصويربرداري کردند. همچنين به‌منظور مقايسه، از مغز گروهي از بزرگسالان که حداقل يک سال فعاليت ورزشي مستمر نداشته‌اند نيز تصويربرداري کردند. داوطلبان اين تحقيقات بين 18 تا 25 سال سن داشتند و شاخص جرم بدن آن‌ها يکسان بود.
براي اين منظور ابتدا از مغز داوطلبان در حالت بيداري و بدون انجام فعاليت ورزشي تصوير برداري شد. در نتيجه معلوم شد اتصالات بين سلول‌هاي بخش‌هاي مختلفي از مغز افراد ورزشکار، از جمله غشاي مغز آن‌ها بسيار بهتر و قوي‌تر از ساير داوطلبان است.
تا کنون تحقيقات اندکي در رابطه با تاثيرات فعاليت ورزشي مستمر که نياز چنداني به عملکرد کنترل مغز ندارند، از جمله دويدن، انجام گرفته است.
بر اساس يافته‌هاي تحقيقات پيشين، انجام فعاليت‌هايي مانند ساززدن که نياز به درگيري مغز در فرآيند آموزش و کنترل عملکرد اندام‌هاي مختلف دارند،‌ ساختار بخش‌هايي از مغز را که با کنترل آن فعاليت ارتباط دارند، دستخوش تغيير مي‌کند. اين فعاليت‌ها موجب تغيير بخش‌هايي از غشاي مغز مي‌شود که مسئوليت کنترل فرآيندهاي حسي، تمرکز و موقعيت‌يابي را برعهده دارند.
گزارش کامل اين تحقيقات در نشريه Frontiers in Human Neuroscience منتشر شده است.

http://www.javanannews.ir/fa/News/3803/دوندگان،-اتصالات-مغزي-بهتري-دارند