اين فرآيند نيازمند انرژي زيادي است. به
خصوص هنگاميکه نهنگ ها در زمان مهاجرت غذاي چنداني نمي خورند و به اصطلاح
روزه مي گيرند براي جهش به بيرون آن بايد نيروي زيادي صرف کنند.
درهمين راستا دانشمندان تخمين مي زدند اين جهش نقشي مهم در زندگي آب بازسانان دارد اما تا به امروز اين نقش مبهم بوده است.
آيلب کراوانا، زيست شناس دريايي در دانشگاه
کويينزلند از 2010 تا 2011 ميلادي مدت زماني را در ساحل پرگين استراليا به
مشاهده 76 گروه نهنگ پرداخت که از سمت قطب جنوب مهاجرت مي کردند.
يافته او و گروهش که به تازگي منتشر شده
نشان مي دهد جهش نهنگ ها به بيرون آب بيشتر در زماني اتفاق مي افتد که
بقيه غلافه هاي نهنگ ها بسيار دور هستند. يا به عبارت ديگر حداقل 4 هزار
متر فاصله دارد. از سوي ديگر تکان دادن دم يا باله معمول ترين شيوه در
هنگامي است که اعضاي گروه از يکديگر جدا مي شوند يا بهم نزديک مي شوند.
اين درحالي است که صداي برخورد بدن آنها که در آب به وجود مي آيد بسيار بلند است و تا مسافت زيادي شنيده مي شود.