دويدن يکي از ورزش‌هاي محبوب در سراسر
دنياست. با اين حال دويدن چند کيلومتر با دويدن دوي ماراتن متفاوت است و
ممکن است به راحتي نتوان در دوي ماراتن موفق بود.
محققان اسپانيايي دريافتند که ژنتيک نقش
اساسي در موفقيت در دوي ماراتن دارد. دويدن در دوي ماراتن نيازمند قدرتمند
بودن سيستم‌هاي مختلف فيزيولوژيکي در بدن است. شخصي در ماراتن به موفقيت
مي‌رسد که سيستم تنفسي، قلبي، عروقي و عضلاني قوي دارد. يکي از محققان در
اين باره مي‌گويد: در يک دوي ماراتن فرد به صورت متوسط 30 هزار قدم
برمي‌دارد و پاها حدود يک و نيم تا دو برابر وزن بدن را در هر قدم تحمل
مي‌کنند.
دويدن با شدت زياد و در طولاني مدت باعث
مي‌شود که فيبرهاي عضلاني تحليل بروند. اين آسيب دو تاثير اصلي دارد. يکي
از تاثيرها اين است که عضلات توانايي خود براي ايجاد قدرت را از دست مي‌دهد
و تاثير ديگر اين است که پروتئين‌هاي عضلات آسيب ديده به خون وارد
مي‌شوند. هرچقدر ميزان اين پروتئين‌ها بيشتر شود خستگي در بدن افزايش
مي‌يابد و اگر اين اتفاق خيلي شديد باشد ممکن است به کليه‌ها آسيب وارد
شود.
تحقيقات اخير نشان داده است که ژنتيک به ميزان آسيب وارد به عضلات تاثيرگذار است.
برخي ورزشکاران بعد از به پايان رساندن
ماراتن آسيب زيادي نمي‌بينند. در حالي که برخي ديگر بعد از ماراتن درد و
خستگي زيادي را متحمل مي‌شوند.
در آينده ممکن است دوندگان ماراتن بتوانند
ميزان تطابق ژن‌هاي خود با دوي ماراتن را اندازه‌گيري کنند و بر اساس آن
متوجه شوند که دويدن با شدت زياد چه تاثيري بر بدن آن‌ها خواهد داشت.