روزي شاگردي به استادش گفت : استاد مي خواهم يکي از مهمترين خصايص انسان ها را به من بياموزي؟
استاد گفت : واقعا مي خواهي آن را فرا گيري؟
شاگرد گفت : بله با کمال ميل
استاد گفت : پس آماده شو با هم به جايي برويم
شاگرد قبول کرد
استاد شاگرد جوانش را به پارکي که در آّن کودکان مشغول بازي بودند برد
استاد گفت : خوب به مکالمات بين کودکان گوش کن
مکالمات بين کودکان به اين صورت بود: -الان نوبت من است که فرار کنم و تو بايد دنبال من بدوي
-نخير الان نوبت توست که دنبالم بدوي
-اصلا چرا من هيچوقت نبايد فرار کنم؟
و حرف هايي از اين قبيل …
استاد ادامه داد: همانطور که شنيدي تمام اين کودکان طالب آن بودند که از دست ديگري فرار کنند
انسان نيز اين گونه است
او هيچگاه حاضر نيست با شرايط موجود رو به رو شود
و دائم در تلاش است از حقايق و واقعيات زندگي خود فرار کند
و هرگز کاري براي بهبود زندگي خود انجام نمي دهد
تو از من خواستي يکي از مهم ترين ويزگي هاي انسان را براي تو بگويم
و من آن را در چند کلام خلاصه ميکنم: تلاش براي فرار از زندگي