چاپ

جوانان نيوز- تنهايي احساسي است که وقتي مي‌خواهيم با کسي ارتباط بگيريم و آن فرد در دسترس نيست، در روحمان حس مي‌کنيم. اين اتفاق ممکن است وقتي تنها هستيم بيفتد اما در روابطي که يکي از دو طرف يا هر دو آنها براي ارتباط در دسترس نيستند--چه بخاطر ناراحتي يا عصبانيت يا خستگي و بيماري و مشغله هم پيش مي‌آيد.

تنهايي به معناي تنها بودن نيست. حس پوچي که از تنها بودن نشات مي‌گيرد از شکل‌هاي مختلف رها کردن خود مثل نپرداختن به احساسات خود، قضاوت کردن خود، رو آوردن به اعتيادهاي مختلف براي جلوگيري از احساسات دردناک خود يا مسئول دانستن فردي ديگر براي اين احساسات، ايجاد مي‌شود. وقتي خودمان خودمان را رها کنيم، هميشه احساس رها و طردشدگي با ما خواهد بود. همچنين به اين دليل اين حس را خواهيم داشت که با خودمان در ارتباط نيستيم؛ بنابراين نمي‌توانيم با ديگران هم ارتباط برقرار کنيم. احساس تنها بودن و تنهايي مي‌تواند منجر به حس عميق دلسردي و نااميدي شود.

اگر خودمان را دوست بداريم و به خودمان ارزش بگذاريم، آنوقت مي‌توانيم از تنهايي‌مان لذت ببريم و وقتي ديگران در دسترس هستند با آنها ارتباط برقرار کنيم.

چه چيزي در رابطه ايجاد تنهايي مي‌کند؟
• زماني با طرفتان احساس تنهايي خواهيد کرد که چون مي‌خواهيد از خودتان دربرابر آسيب محافظت کنيد، دريچه‌هاي قلبتان را بسته باشيد. در چنين شرايطي نمي‌توانيد ارتباط برقرار کنيد.

• زماني با طرفتان احساس تنهايي خواهيد کرد که او قلبش را بسته باشد يا عصباني باشد و نخواهد صحبت کند. وقتي طرفتان بخاطر کار، تلويزيون، غذا، سرگرمي‌، اينترنت و امثال آن از حرف زدن با شما اجتناب کند.

• زماني با طرفتان احساس تنهايي خواهيد کرد که با ناديده گرفتن خودتان مي‌خواهيد روي احساسات او کنترل پيدا کنيد. عدم تمايل به ارتباط و گفتگوي آزاد درمورد مسائل مهم ديوارهايي بين شما ايجاد خواهد کرد.

• زماني با طرفتان احساس تنهايي خواهيد کرد که به جاي اينکه با قلبي باز با هم باشيد، فقط در ذهن همديگر بمانيد، عقلگرايي گاهي اوقات جالب است اما بعد از مدتي احساس يکنواختي و تنهايي خواهيد کرد.

• زماني با طرفتان احساس تنهايي خواهيد کرد که طرفتان بخاطر افکار، احساسات، ظاهر يا رفتارهايتان شما را قضاوت کند. قضاوت کردن بي‌ارتباطي ايجاد مي‌کند و اين به تنهايي منجر مي‌شود.

• زماني با طرفتان احساس تنهايي خواهيد کرد که شما يا طرفتان بخاطر خستگي، مشغله يا بيماري نتواند ارتباط ايجاد کند.

ارتباطمان حفظ مي‌شود وقتي:
• تمايل داشته باشيم آسيب‌پذير باشيم يا اعتماد ايجاد کنيم، بدون قضاوت يا تقصير حقيقت را به زبان بياوريم.

• تمايل داشته باشيم که احساسات دردناک خود را حس کرده و با علاقه آنها را مديريت کنيم و از آنها درس بگيريم. مسئوليت احساساتمان را بپذيريم نه اينکه با رفتارهاي محافظه‌کارانه از آنها اجتناب کنيم. وقتي با خودمان ارتباط برقرار کنيم، مي‌توانيم با طرف‌مقابل نيز ارتباط بگيريم.

• تمايل داشته باشيم که درمورد خودمان و طرف‌مقابل مان شناخت بيشتري پيدا کنيم مخصوصاً در مشاجرات و اختلاف‌ها.

• با خودمان و طرف‌مقابلمان با محبت رفتار کنيم.

• براي حرف زدن ، عشق‌بازي کردن، خنديدن، ياد گرفتن و رشد کردن با همديگر وقت بگذاريم. به رشد شخصي و رابطه‌اي علاقه داشته باشيم. بتوانيم عشق مان را به هم تقسيم کنيم و اين اولويت زندگي ما باشد.

وقتي هر کدام از شما به رشد توانايي خود براي دوست داشتن خود و همديگر متعهد باشيد، احتمال حفظ رابطه‌تان بسيار بالا خواهد بود. زوج‌هايي که با خودشان و همديگر ارتباط داشته باشند کمتر احساس تنهايي مي‌کنند.