آریا
جوان - غزل شماره 105 حافظ در زمان شاه شجاع و هنگامی سروده شده است که جنگ لفظی بین حافظ و شیخ زین‌الدین کلاه و عبدالله بنجیری به دربار شاه رسیده بود. در این غزل از ریاکاران به کنایه می‌خواهد که در باده خوردن اسراف نکنند و خطای دیگران را نادیده بگیرند. در انتها به اینکه غلام ممدوح بوده و حلقه زلف او به گوش است، افتخار می‌کند.
سرویس فرهنگ و هنر
صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
ور نه اندیشه این کار فراموشش باد
آن که یک جرعه می از دست تواند دادن
دست با شاهد مقصود در آغوشش باد
پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت
آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد
شاه ترکان سخن مدعیان می‌شنود
شرمی از مظلمه خون سیاووشش باد
گر چه از کبر سخن با من درویش نگفت
جان فدای شکرین پسته خاموشش باد
چشمم از آینه داران خط و خالش گشت
لبم از بوسه ربایان بر و دوشش باد
نرگس مست نوازش کن مردم دارش
خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد
به غلامی تو مشهور جهان شد حافظ
حلقه بندگی زلف تو در گوشش باد
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰
تعبیر فال حافظ شما
اعتدال و میانه‌روی را سر لوحه زندگی‌ات قرار ده. طمع و حرص زیاد انسان را دچار گرفتاری خواهد کرد. اگر دست بخشنده داشته باشی و بخشی از مال خودت را در راه خدا انفاق کنی به هرچه می‌خواهی می‌رسی.
بهتر است واقع‌بین و امیدوار باشی و زیرکی و هوشیاری را از دست ندهی.
ادعای مظلومیت می‌کنی در حالی‌که در حق دیگران ظلم کرده و اصلا به آن‌ها فکر هم نمی‌کنی. مردم‌دار باش و در کل بنده خدا باش تا پادشاهی کنی.
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰
شاهد فال:
غزل شماره 106 - تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
http://www.javanannews.ir/fa/News/64915/غزل-شماره-105-حافظ--صوفی-ار-باده-به-اندازه-خورد-نوشش-باد