چاپ

آریا جوان - غزل شماره 101 حافظ به احتمال قوی در اواخر دوره شاه شیخ ابو اسحاق و یا اندکی بعد از او سروده شده که حافظ در حسرت زمان او اظهار دلتنگی می‌کند. حافظ هرگونه عیش و خوشی پنهان را کاری بیهوده می‌داند و عقیده دارد همچون رندان هر عملی باید آشکار باشد. ترکیب قدح سر شاهان درگذشته است و یادآوری می‌کند که جهان زودگذر و بی‌ارزش است.

سرویس فرهنگ و هنر
شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد
زدیم بر صف رندان و هر چه بادا باد
گره ز دل بگشا و از سپهر یاد مکن
که فکر هیچ مهندس چنین گره نگشاد
ز انقلاب زمانه عجب مدار که چرخ
از این فسانه هزاران هزار دارد یاد
قدح به شرط ادب گیر زان که ترکیبش
ز کاسه سر جمشید و بهمن است و قباد
که آگه است که کاووس و کی کجا رفتند
که واقف است که چون رفت تخت جم بر باد
ز حسرت لب شیرین هنوز می‌بینم
که لاله می‌دمد از خون دیده فرهاد
مگر که لاله بدانست بی‌وفایی دهر
که تا بزاد و بشد جام می ز کف ننهاد
بیا بیا که زمانی ز می خراب شویم
مگر رسیم به گنجی در این خراب آباد
نمی‌دهند اجازت مرا به سیر سفر
نسیم باد مصلا و آب رکن آباد
قدح مگیر چو حافظ مگر به ناله چنگ
که بسته‌اند بر ابریشم طرب دل شاد
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
در رویا و خیالات خود غرق شده‌ای. البته که آرزوهای دور و دراز تو تمامی ندارند ولی تو داری وقت خودت را تلف می‌کنی. هیچکس عمر نوح ندارد که به تمام آرزوهایش برسد. پس همین مدتی را که زنده هستی از آن لذت ببر که فرصت‌ها مثل برق و باد عبور خواهند کرد.
اگر چیزی قسمت تو باشد قطعاً به آن خواهی رسید. خواندن تاریخ و توجه به احوال گذشتگان در این راه به تو کمک خواهد کرد.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 102 - دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد