چاپ

آریا جوان - غزل شماره 89 حافظ می‌گوید بر اثر دوری از یار بی‌قراری می‌کنم و مردم سرزنشم می‌کنند؛ خدایا سببی بساز که یارم باز گردد و از رنج ملامت خلاصم کند. او خاک راه یار را می‌خواهد تا بر دیدگانش گذارد. حافظ به مدعیان عشق دروغین می‌گوید شما را به خیر و ما را به سلامت، من هیچگونه سخنی با شما ندارم اما از جور یار راستین شکایت ندارد.

سرویس فرهنگ و هنر
یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
بازآید و برهاندم از بند ملامت
خاک ره آن یار سفرکرده بیارید
تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت
فریاد که از شش جهتم راه ببستند
آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت
امروز که در دست توام مرحمتی کن
فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت
ای آن که به تقریر و بیان دم زنی از عشق
ما با تو نداریم سخن خیر و سلامت
درویش مکن ناله ز شمشیر احبا
کاین طایفه از کشته ستانند غرامت
در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی
بر می‌شکند گوشه محراب امامت
حاشا که من از جور و جفای تو بنالم
بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت
کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ
پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
گرفتاری و رنج همیشه در زندگی بوده و هست، پس در این زمان از مشکلاتی که درگیر آنی نگران مباش چرا که گذرا هستند.
سعی کن با ترفندی خود را از این گرفتاری‌ها نجات دهی. با نشستن در یک گوشه و غصه خوردن کاری پیش نخواهد رفت؛ بلند شو و خودت، خودت را نجات بده.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 90 - ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت