چاپ

آریا جوان - غزل شماره 87 حافظ به خاطر یکی از فتوحات دوره حکومت شاه شجاع سروده شده و شاعر از پیروزی شاه شجاع در یکی از جنگ‌های خانگی اظهار شادمانی می‌کند. حافظ از تعابیر ظریف استفاده می‌کند و جهانگیری را به حسن و ملاحت ممدوح نسبت می‌دهد. هیچکس توان گفتن از زیبایی دوست را ندارد. حافظ به شکرانه، راه کوی می‌فروشان را درپیش خواهد گرفت.

سرویس فرهنگ و هنر
حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت
افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع
شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت
زین آتش نهفته که در سینه من است
خورشید شعله‌ایست که در آسمان گرفت
می‌خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست
از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت
آسوده بر کنار چو پرگار می‌شدم
دوران چو نقطه عاقبتم در میان گرفت
آن روز شوق ساغر می خرمنم بسوخت
کاتش ز عکس عارض ساقی در آن گرفت
خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان
زین فتنه‌ها که دامن آخرزمان گرفت
می خور که هر که آخر کار جهان بدید
از غم سبک برآمد و رطل گران گرفت
بر برگ گل به خون شقایق نوشته‌اند
کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت
حافظ چو آب لطف ز نظم تو می‌چکد
حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
به تنهایی نمی‌توانی کارهایت را پیش ببری. نیاز به یک رفیق و همکار صادق داری که به تو کمک کند و در عین حال راز دلت را پیش خودش نگه دارد. بدون دوست محبت درونت شعله‌ور نخواهد شد.
نگران مباش، زیراکه او می‌تواند تکیه کاه خوبی برای رسیدن تو به اهدافت باشد و راه را برای تو صاف خواهد کرد.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 88 - شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت