چاپ

آریا جوان -

به گزارش بانی فیلم، با رشد و گسترش فضاهای مجازی و پررنگ شدن امکانات شبه رسانه ای در اینترنت، بخش زیادی از کاربران این فضاها دچار تلقی های دوگانه ای نسبت به شکل و جایگاه شبه رسانه های فعال در اینترنت شدند.
این تلقی از اساس، صورتی غلط پیدا کرد؛ به طوری که برخی از فعالان حوزه های مختلف از جمله هنرمندان، به گمان اینکه با بهره مندی از این امکان تکنولوژیک می توانند استفاده ای رسانه ای از امکانات صفحات تلگرام یا واتس اپ و اینستاگرام کنند، راه اشتباهی در مقابل خود گشودند و در اثر این داوری نادرست، ناخواسته شان و جایگاه رسانه های رسمی و حرفه ای را به اشتباه تفسیر کردند!
عمده ترین تلقی هایی که پیرامون رسانه های وجود داشت، نه به واسطه دانش اندک و درک نادرست برخی از فعالان فرهنگ و هنر از میزان تاثیرگذاری رسانه های رسمی، بلکه به دلیل گیر افتادن در وادی تفسیرهای غلط عده ای از دارندگان گوشی های هوشمندی بود که با راه اندازی صفحاتی، تلاش می کردند به نوشته های عمدتا پر از غلط خود، شخصیتی رسانه ای بدهند.
با نگاهی به فعالان متعددی که در فضاهای مجازی به انعکاس خبرها و عکس های سینمایی و هنری مبادرت دارند، به راحتی می توان فاصله گذاری میان خبرنگاران و خبربیاران را متوجه شد و بر اساس این توجه، «سره» را از«ناسره» تشخیص داد.
افزایش سرسام آور و رشد مهوع برخی از این صفحات که هویت شان را می توان با تعداد K های خریداری شده از فروشندگان حجم و فالوئر، محک زد، فضاهای کاذبی را ایجاد کرد که به قول داریوش ارجمند دیگر «فضای مزاجی» بودو نه «مجازی»!
فعالان صفحات «فیک» یا جعلی، بدون داشتن پشتوانه ای از دانش حرفه ای و حس مسئولیت پذیری، در عرصه صفحات تلگرامی و مجازی غیرواقعی، ناچار شدند برای ادامه حیات خود به فکر درآمدزایی بیفتند که همین نقطه آغازی بر روال باج خواهی توسط تیم «خبربیاران» شد و پروژه های انتفاعی شان کلید خورد!
هرچند بخشی از دلایل رشد قارچ گونه فعالیت این عده در فضاهای مجازی و شیوع این اوضاع را می توان در اعتماد نادرست بخشی از دست اندرکاران سینما نسبت به شلوغ کاری های این جماعت مربوط دانست، اما عمده ترین دلیل رشد و نهادینه شدن چنین شیوه هایی در عالم رسانه ای، وجود فضای مسموم رسانه ای و اولویت یافتن کسب درآمدهایی است که از سوی صاحبان پول های بادآورده به سمت جیره خواران رسانه ای روانه می شود.
اگر تا همین 7-8 سال پیش، فعالیت برخی از خبرنگاران در پروژه های سینمایی و تلویزیونی، بعضا دور از چشم مسئولان رسانه ها و با پنهان کاری انجام می شد، اما در اثر فضای متاثر از اقتصاد بیمار حاکم بر سینمای ایران، گرفتن عنوان هایی مانند مدیر برنامه و … نه تنها شکلی علنی یافت، بلکه با دست و دلبازی های برخی از سرمایه گذاران تازه وارد و کسب درآمدهای آنچنانی برای تعدادی از خبربیاران، عنوان های دیگری مانند «مدیرهنری» و «مسئول رسانه ای» نیز در اطراف برخی از بازیگران متنعم از پول های بادآورده به وجود آمد! عناوینی که در تفاوتی آشکار با کارکردشان در سطح جهانی، اینجا بعضا ماهیتی سطحی و تملق آمیز یافته اند.
این معضل، پاشنه آشیل رسانه های رسمی شد؛ رسانه هایی که همچنان تلاش می کردند با مراقبت از فضای سالم رسانه ای، آن دسته از «خبربیاران» را که بوی گند قلم فروشی شان همه جا را برداشته و میزان آلودگی شان از فرسنگ ها مسافت قابل تشخیص بود، از محیط رسانه ای سالم و رسمی خود دور کنند. این طرد شامل بخش زیادی از افرادی شده بود که خودخواسته تن به فضای ناسالم اقتصادی سینما داده بودند.
کنار گذاشتن بخشی از این «خبربیاران» توسط رسانه های رسمی همچون روزنامه ها و خبرگزاری ها، با وجود اینکه ابتدا با برخی واکنش ها و فضاسازی ها روبرو شد، اما گذشت ایام ثابت کرد این کنار گذاشتن ها، تصمیمی کاملا صحیح بود.
با افزایش تعداد خبربیاران فضاهای مجازی، ارقامی که توسط معدودی از فعالان پروژه های سینمایی برای حمایت های رسانه ای پرداخت می شد، به شکلی توهین آمیز نازل شد و بر اساس شنیده های دقیق، این روزها برخی از صاحبان این صفحات با دریافت مبلغ پنجاه هزار تومان (!) حاضرند هر نوشته سفارشی را با عکس و طول و تفسیر در فضای مجازی منتشر کنند!
نکته عجیب تر این معادله نادرست در همزیستی مسالمت آمیز میان اندکی از فعالان سینما با این جماعت خبربیار است!
این تعداد معدود سینمایی، که تا همین چندی پیش در کسوت دستیار و جانشین مدیرتولید فعالیت داشتند، ناگاه در اثر شکستن سبو و ریختن ماست، ملبس به جامه تهیه کنندگی شدند، برای پوشاندن ضعف های آشکار پروژه های خود، با پرداخت ارقام پنجاه هزار تومانی به صاحبان برخی از صفحات و نمایندگان جماعت خبربیار، تلاش ویژه ای را برای دست و پا کردن جایگاه خود آغاز کردند.
این جماعت سینمایی دروغ پرداز که نمونه های عینی از «پینوکیو»، عروسک چوبی داستان معروف والت دیزنی هستند، تلاش کردند با «شل» کردن سرکیسه، پروژه های شکست خورده شان را موفق جلوه دهند و در راه این دروغ پردازی، از هر گونه کوشش برای پنهان کردن ضعف های آشکار در تولید و ساخت پروژه شان دریغ نکنند!
جماعت خبربیار که بیشترین سود را از همنشینی با «چوپانان دروغگو»ی سینما داشتند، برای استمرار درآمدهای حقیرانه شان، همچنان زیر بیرق رنگ و رو رفته این پینوکیوها، جولان رسانه ای می دهند!
همسویی حقارت بار خرد و کلان جماعت «قلم به مزد» با برخی از «سوگلی»های تولید و اکران که تبیین کنندگان فلسفه وجودی «سینمای زیرشلواری» هستند، آن چنان کریه و مشمئزکننده است که چهره زشت تر و بی هویت تری از این مطرودان جامعه رسانه ای ساخته است. این بوی تعفن تا آنجایی آزاردهنده شده که اکثریت قریب به اتفاق دست اندرکاران واقعی سینما و تلویزیون ترجیح می دهند با این ریزه خواران سینمای زیرشلواری روبرو نشوند!
یکی از چهره های شاخص جریان موسوم به خبربیاران که «ید» طولایی هم در «راپورت دادن» دارد، با همراهی یکی از اعضای خانواده اش که از قضا او نیز سالها پیش دارای همین ویژگی در رسانه های ورزشی بوده، با تهیه کلیپ از خبرهای جعلی و آمار و ارقام دروغین از فیلم های متصل به چوپانان دروغگو و انتشار آن در صفحات مجازی، بیشترین سهم را در ترسیم فضاهای دروغین و غیرواقعی رسانه ای به وجود آورده اند!
خطر حضور و تداوم فعالیت جریان موسوم به خبربیاران و مضرات همزیستی شوم اعضای این جریان با «چوپانان دروغگو»ی سینما، بسیار فراتر از آن چیزی است که تصور می شود. این جماعت نه پایبندی به اخلاقیات دارند و نه وابستگی به اصول. همین بی قید و بند بودنشان به چارچوب های اخلاقی و نبود توجه به اصول و مبانی معرفتی است که از تک تک اعضای آن خطری بالقوه برای از میان بردن پایه های اعتقادی جامعه ایرانی می سازد.
مهم ترین دلیل رشد و نمو چنین جریانات خطرناک رسانه ای در حوزه نوشتاری سینما، ضعف های آشکار نهادهای نظارتی حاکم بر فضای رسانه ای کشور است. چنانچه مسئولان و مجریان نهادهای نظارتی بر اساس یک وحدت رویه، توجهی ویژه بر نحوه فعالیت این جماعت باج خواه داشته باشند، مسلم بدانید که می توان به پاک شدن فضاهای رسانه های کشور از وجود این جریان امیدوار بود.