بزرگنمايي:

آریا جوان -
چرا داریوش اسدزاده از فرزندانش گله مند است؟
٠
٠
خراسان / به بهانه گلایه‌های بازیگر دوست‌داشتنی سریال «خانه سبز» از فرزندانش به علل بی‌توجهی بعضی بچه‌ها به والدین سالمند‌شان پرداخته‌ایم
اتاق 801 یکی از بیمارستان‌های تهران، این روزها میزبان «داریوش اسدزاده» است که به دلیل کهولت سن بستری شده است. همراه عکاس، اتاق‌ها را می‌بینیم تا به اتاق 801 برسیم. در اتاق نیمه‌باز و استاد روی تخت خوابیده است. جام‌جم آنلاین با این مقدمه می‌نویسد که استاد اسدزاده در پاسخ به سوالی درباره فرزندهایش می‌گوید: «آن ها سال‌هاست به آمریکا رفته‌اند. بچه‌ها یعنی زندگی. دوست دارم ببینم‌شان اما نیستند. وقتی هم بچه کنارت نباشد، انگار فرزند ندارید. در حالی که خانواده نقش خیلی مهمی دارد. پایه و اساس هر چیزی در جامعه، خانواده است. این جمله را محکم می‌گویم و از شما هم می‌خواهم با تاکید بنویسید. چون خانواده نقش بی‌نظیری دارد و باید به آن توجه کنیم.» در ادامه و به همین بهانه به چرایی بی‌توجهی بعضی بچه‌ها به والدین سالمند‌شان پرداخته‌ایم.

چرا فرزندها حق محبت را ادا نمی‌کنند؟!
نوع ارتباط فرزندان با والدین در بزرگ سالی متاثر از عوامل بسیاری است. در واقع رفتار و تعامل یک فرزند با والدینش بستگی به عوامل بسیاری دارد که به تنهایی نمی‌تواند فقط توسط یک معیار و آن هم میزان باورپذیری فرد درخصوص اخلاق و ارزش‌های انسانی توضیح داده شود. هرچند این عامل نیز معیار بسیار مهمی در نحوه تعاملات یک فرد با دیگران است اما ضرورت دارد به عوامل دیگری که گاه حتی می‌توان میزان اخلاق‌گرایی فرد را متاثر از این عوامل در نظر گرفت، توجه کرد. بر هیچ فردی پوشیده نیست که والدین مهم‌ترین و تاثیرگذارترین افراد در زندگی هر فردی هستند. کسانی که انتظار می‌رود بیشترین فداکاری و دلسوزی را در خصوص پرورش شخص مد نظر انجام داده باشند اما سوال اساسی این است که چرا با وجود چنین تاریخچه ارتباطی، یک فرد چنان که باید و شاید حق محبت را ادا نمی‌کند؟ مسئله تنها دارای یک بعد نیست. بنابراین تا تمامی ابعاد بررسی نشود پاسخ به این سوال از اعتبار کافی برخوردار نیست.
ارتباطی که باید از کودکی شکل بگیرد
در واقع ارتباط بین والدین و فرد بزرگ سال از دوران کودکی شکل می گیرد. این ارتباط برخاسته از یک پیشینه تعاملی است که در نهایت در رفتار فرد با دیگران و نیز والدین او خود را نشان خواهد داد. فرد در کودکی می‌آموزد چگونه به افرادی که نیازمند کمک هستند، پاسخ دهد. چگونه ارتباطات انسانی را معنا کند و حتی چگونه با احساساتی نظیر خشم و ترس مواجه شود. پاسخ به این سوالات و هزاران سوال دیگر در روان فرد الگویی ارتباطی را شکل می‌دهد که در تمامی ارتباطات فرد و همین‌طور در ارتباط فرد با والدین خود نمود پیدا خواهد کرد. کودک پاسخ این سوالات را در ارتباط بین خود و والدینش و نیز سایر نزدیکان خود می یابد. هرچند تمامی افراد به شیوه یکسانی به اتفاقات ظاهرا یکسان پاسخ نمی‌دهند و نمی‌توان عوامل فردی و شخصیتی افراد را نیز نادیده گرفت اما بدون تردید نوع ارتباط تجربه شده فرد با والدین خود در دوران کودکی تاثیری مستقیم بر ارتباط او با والدین خود در بزرگ سالی خواهد گذاشت. در نظر گرفتن این عامل به معنای سلب مسئولیت پذیری در فرد نیست چراکه هر انسان بزرگ سالی همان‌طور که مسئولیت بهبود شرایط بیرونی یعنی اجتماعی و اقتصادی خود را صرف نظر از طبقه اجتماعی که در آن زندگی کرده است دارد، مسئولیت بهبود شرایط درون روانی خود را نیز بر عهده دارد. چگونگی ارتباطات یک فرد در دنیای بیرونی، مشخصه‌ای از سلامت وی در دنیای درون روانی اوست. اگر شاهد آن هستید که روابط تان از کیفیت لازم برخوردار نیست، مسئولیت بهبود آن را بر عهده بگیرید چراکه می‌تواند بر سایر حیطه‌ها که از اهمیت بیشتری برای شما برخوردار است، نیز تاثیرگذار باشد.
نویسنده : تینا امیری | روان شناس بالینی و دانش آموخته انستیتو روان پزشکی